ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

“Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της.”
Με αυτά τα απλά λόγια της κοινωνικής λειτουργού κυρίας Φρόσως Χατζάκη, πληροφορήθηκε η μεγάλη κοινωνία της μπλογκόσφαιρας το πέρασμα στην αντίπερα όχθη της αγαπημένης μας Αμαλίας. Της Αμαλίας Καλυβίνου.
Η Αμαλία ταλαιπωρήθηκε πολύ από μικρό παιδί. Όπως μας λέει η ίδια στο Blog της υπέφερε από πόνους ενός όγκου που μετεξελίχθηκε σε μεταστατικό καρκίνο. Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της για πολλά χρόνια διάφοροι γιατροί που τους κατονομάζει δεν διέγνωσαν τον όγκο και χαρακτήρισαν την κατάσταση της ιδιοπάθεια. Αν η σωστή και έγκαιρη διάγνωση είχε σαν αποτέλεσμα να ζει σήμερα αποθεραπευμένη η Αμαλία είναι κάτι που δεν το ξέρουμε ούτε πρόκειται ποτέ να το μάθουμε με σιγουριά. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέσα από αυτή την ανηφορική διαδικασία η Αμαλία γνώρισε από πρώτο χέρι όλα τα προβλήματα και τα τρωτά του συστήματος. Και αντί απλά να τα υποφέρει, αποφάσισε να τα ιστορίσει και να τα καταγγείλει δημόσια και επώνυμα στο ιστολόγιο της. Μια μαρτυρία, μια καταγραφή του πόνου, μια νιφάδα χιονιού που έμελλε να γίνει χιονοστιβάδα.
Μια χιονοστιβάδα που αν δεν την προσέξουμε μπορεί να τα πάρει όλα σβάρνα και μπορεί να πέσει επί δικαίων και αδίκων. Κάτι που δεν ήθελε η Αμαλία καθώς φρόντισε να αναφερθεί εκτεταμένα και στους γιατρούς που στάθηκαν Ιπποκρατικά δίπλα της.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιατρικό. Η Αμαλία θα μπορούσε να είχε υποφέρει το ίδιο σαν αποτέλεσμα αμέλειας ενός ασυνείδητου εργολάβου που έβαλε σκάρτο σκυρόδεμα στην πολυκατοικία ή ενός επιπόλαιου οδηγού που κατέβαινε την Συγγρού με 200 κι έπεσε πάνω σε ανύποπτους στο πεζοδρόμιο. Ο κοινός παρονομαστής στην αμέλεια, πολλές φορές εγκληματική, είναι ότι δεν λειτουργεί σωστά ο θεσμός της δικαιοσύνης. Είμαστε ατελή όντα. Πάντα θα υπάρχουν οι επιπόλαιοι και αμελείς. Ο φόβος όμως της παραδειγματικής τιμωρίας μας κάνει πολύ πιο προσεκτικούς.
Ας ελπίσουμε ότι ο αγώνας της Αμαλίας θα βοηθήσει να γίνει κάτι ‘Για να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας’ Όχι μόνο στα νοσοκομεία αλλά σ’όλόκληρη την κοινωνία.
Αντίο Αμαλία, έκανες πολλά, αγωνίστηκες, πάλεψες. Και πιότερη τιμή σου πρέπει γιατί προέβλεψες η μάλλον ήξερες πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.

Θα ναυαγήσουμε ;

Η κουβέντα, μαζί με φραπεδάκι, τσιγαράκι και τα άλλα απαραίτητα έφθασε αναπόφευκτα και στο πρόσφατο ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου Sea Diamond.

Προσπαθούσα με λογικά, κατά τη γνώμη μου, επιχειρήματα να εξηγήσω στους παρακαθήμενους ότι για μία εταιρεία κρουαζιέρας η ζημιά από μία βύθιση είναι τεράστια και εξέφραζα αμφιβολίες για την θεωρία ότι το πλοίο “το βύθισαν” επίτηδες.

- Μα δεν ήταν το πλοία ασφαλισμένο; με ρωτάει ο Παύλος

- Φυσικά ήταν, απαντώ

- Ε, και που ξέρεις εσύ ότι το πλοίο δεν ήταν σαπάκι και η ασφάλεια διπλάσια της αξίας του;

- Δεν το ξέρω αλλά…

- Άρα έχω δίκιο, το βύθισαν! με διακόπτει με το μειδίαμα του θριαμβευτή.

Θεώρησα ανώφελο να συνεχίσω την κουβέντα και τους ρώτησα ποιος έχει δει τους 300 έτσι να αλλάξουμε θέμα.

Στο δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουν το συλλογισμό του Παύλου. ΄΄Και που ξέρεις ότι δεν. . . άρα …΄΄ Αυτό που το ακούμε συχνά . “Και που ξέρω εγώ πως . . .’’ . Μια τεράστια παγίδα γιατί το να αποδείξει κανείς ότι δεν έγινε κάτι είναι από δύσκολο έως αδύνατο. Αυτό εκμεταλλεύονται και οι διάφοροι δημόσιο λόγο έχοντες. Διατυπώνουν μία θεωρία-κατηγορία χωρίς βάση και στοιχεία, και πρέπει ο κατηγορούμενος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα τελευταία με την άνθηση των τηλεπαραθύρων και των πανειδημόνων δημοσιογράφων έχει φθάσει σε επίπεδα επικίνδυνα. Κάθε άσχετος, κάθε πικραμένος που έχει δημόσιο λόγο μπορεί αβασάνιστα να κατηγορήσει οποιονδήποτε όχι βάσει στοιχείων αλλά βάσει υποψίας “και που ξέρω εγώ ότι δεν …”, να μεταφέρει την υποψία στην κοινή γνώμη και άντε μετά να αποδείξεις ότι ο γάιδαρος δεν πετάει.

Αλίμονο στην κοινωνία που το τεκμήριο της αθωότητας περιορίζεται μόνο στις δικαστικές αίθουσες, ενώ σε κάθε άλλο επίπεδο κυριαρχεί το τεκμήριο της αβάσιμης υποψίας , του “ και που ξέρω εγώ πως δεν….”

Αλίμονο στη κοινωνία που μπορεί ο καθείς αβασάνιστα και ατιμώρητα να διατυπώσει
δημόσια αβάσιμες κατηγορίες μεταφέροντας το βάρος της απόδειξης στον κατηγορούμενο.

Αλίμονο στην κοινωνία που οι έχοντες δημόσιο λόγο δεν είναι υπόλογοι του λόγου τους.

Φοβάμαι πως μια τέτοια κοινωνία οδεύει προς ναυάγιο. ¨Ενα ναυάγιο με αποτελέσματα πολύ πιο οδυνηρά από μερικούς λαδολεκέδες στα βράχια μιας καλντέρας.

Ισοτιμία Δολλαρίου Ευρώ

Η σκηνή στο Macy’s που πήγα τις προάλλες να αλλάξω μία μπλούζα. Τώρα τελευταία οι κατασκευαστές μίκρυναν τα μεγέθη. Μεγέθη που μου έκαναν τώρα είναι στενά.

Καθώς λοιπόν κατευθύνομαι προς το ταμείο ακούω Ελληνικά. Από συνήθειο κοντοστέκομαι και στήνω αυτί. Πάντα στις μη Ελληνόφωνες χώρες άμα ακούσεις τη γλώσσα σου στήνεις αυτί. Κανόνας.

Δύο κυρίες. Μαλλί ξανθό, η μία με εμφανείς σκούρες ρίζες.

- Ωραία μπλούζα πόσο κάνει?

- Πενηνταεννιά δολλάρια

- Και σε ευρώ?

(η άλλη βγάζει το κινητό της και με τον αντίχειρα πατάει νούμερα .Στην αρχή νόμισα πως παίρνει κάποιον τηλέφωνο να ρωτήσει. Μετά κατάλαβα πως το κινητό είχε claculator).

- σαρανταπέντε ευρώ

- αποκλείεται (με ύφος πλέριο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης)

- ε μα. . .διαίρεσα με ένα κόμμα τρία. Έτσι με είπε ο Παύλος (άτσα Σαλονικιές οι κυρίες)

- κάποιο λάθος θα κάνεις.

- Λες να με είπε να το πολλαπλασιάσω ?

- Ξερω γω. . . ίσως

(ξαναβγαίνει το κινητό. Ο αντίχειρας αγγίζει τα όρια του στραμπουλίγματος)

- Εβδομηνταοκτώ περίπου

- ε ναι για. Πιο σωστό ακούγεται. Δηλαδή και πάλι τζάμπα, αλλά. . .

θα πάρω τρεις.

- στο ίδιο χρώμα?

- έρχεται και σε άλλο?

- Μις μις – δις μπλούζ κάμς ιν αδερ κόλορς ?

(η πωλήτρια τους πληροφορεί ότι εκτός από το άσπρο που κρατά στο χέρι της βγαίνει και σε μπλε και σε καφέ

- οκέι αι γουιλ τέικ θρί

- Which colour?

- Ολ – ολ κολορς

- Three of each?

- Γιές

(Η πωλήτρια κατευθύνεται προς την αποθήκη κι εγώ προ το ταμείο,

με τη σκέψη να με βασανίζει. Αν έκανε σωστά τον λογαριασμό, πόσες

μπλούζες θά παιρνε?)

Εκτελεστικές σκέψεις περί στρουθοκαμηλισμού

Γιατί απαγχονίστηκε ο Σαντάμ;

Εύκολο.

- Γιατί είναι υπεύθυνος για την θανάτωση χιλιάδων αθώων Ιρακινών.

Μπίιιιιιιιπ – Λάθος.

Κι άλλοι είναι υπεύθυνοι για το θάνατο χιλιάδων αθώων Ιρακινών αλλά δεν εκτελούνται. Ούτε καν κατηγορούνται.

Ο Σαντάμ Χουσέιν εκτελέστηκε γιατί έχασε. Γιατί αν κέρδιζε άλλοι θα φορούσαν τώρα θηλειές. Πανάρχαιο το αξίωμα. Ουαί τοις ηττημένοις.

Το βίντεο το είδαμε όλοι , το καλό, το επίσημο. Ο Σαντάμ ήρεμος, σαν έτοιμος απο καιρό. Τού πέρασαν την θηλειά , νομίζεις και του δέναν την γραβάτα για ένα επίσημο γεύμα. Η μόνη παραφωνία οι δήμιοι. Με πολιτικά ρούχα και κουκούλες θύμιζαν τούς άλλους. Τους κακούς. Μπέρδεμα.

Μετά ήρθε και το άλλο βίντεο το ανεπίσημο, το αμοντάριστο, το αρετουσάριστο. Εκεί είδαμε κι ακούσαμε άλλα πράματα. Βρισιές , κραυγές, προσευχές. Η εκδίκηση κατάφορη, σε όλο της το μεγαλείο.

Και την επαύριο οι αντιδράσεις.

- Φρίκη τι πράγματα ειν΄αυτά. Δεν πρέπει να τα δείχνει η τηλεόραση.

(Αν δεν το έδειχνε είναι σα να μην έγινε.)

- Γίναμε μάρτυρες μιάς βάρβαρης εκτέλεσης.

(Σε αντίθεση με τις πολιτισμένες εκτελέσεις που γίνονται στον υπόλοιπο κόσμο)

Αυτά μας πειράξανε. Πως η εκτέλεση έγινε δημόσια (Τηλεόραση , ο νέος δήμος)

Και πως έγινε βάρβαρα (Βιντεο-κινητό ο νέος μάρτυρας)

Και τι είναι πολιτισμένη εκτέλεση ;

- Να, σε θάλαμο αερίων. . . . .

Α ναι, που κόβει τον αέρα και ο μελλοθάνατος αγωνίζεται να βρει τις τελευταίες σταγόνες οξυγόνου, ρουφόντας κενο, το κενό του αέρα που γδέρνει το λαρύγγι με ασφυξία. . . . .

- Η σε ηλεκτρική καρέκλα. …

Εκεί που ο τελευταίος ήχος που ακόυει ο μελλοθάνατος είναι το τσιρτσίρισμα τον χιλίαδων βάτ που διαπερνούν το κορμί του . . . .

- Η με τον ορό θανάτου. ..

Ναι, όντως , έχει γίνει πολύ δημοοφιλής τώρα τελευταία, ο πιο πολιτισμένος τρόπος εκτέλεσης. (Αλήθεια απολυμένουν τη βελόνα πριν το θανάτιο τρύπημα;)

- Κι αν γινόταν χωρίς βιντεοσκόπηση . . . . .

Ναι στα κρυφά, όπως έγιναν οι χιλιάδες άλλες εκτελέσεις του 2006, τότε όλα θα ήταν καλά κι όλλα θα ήταν ωραία. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Και τώρα όλοι ξεσηκωμένοι. Όχι άλλες βάρβαρες δημόσιες μεσαιωνικές εκτελέσεις. (Αν είναι πολιτισμένες, σύγχρονες και κρυφές δεν πειράζει. Είπαμε, κάτι που δεν βλέπουμε δεν μας ενοχλεί.)

Ε όχι λοιπόν. Διφωνώ. Ναι . Ναι στις δημόσιες και βάρβαρες εκτελέσεις. Όλλες στη φόρα. Όλλες στην TV. Να τις δούμε. Στο σπίτι μας. Στο σαλόνι μας. Ναι. Να δούμε το ματωμένο ασώματο κεφάλι του σαουδάραβα που παραβίασε το κοράνι, να πέφτει με κρότο στην λεκάνη του δημίου την ώρα που εμείς βάζουμε λίγη ακόμα σάλτσα στα μακαρόνια μας. Ν’ ακούσουμε τον μεταθανάτιο ρόγχο του κινέζου που είχε τρία γραμμάρια χασίσι στην τσέπη του, και να δούμε τα θωλά άψυχα μάτια του καθώς τσεκάρουμε τα αποτελέσματα στην αθλητική εφημερίδα.

Όλες οι εκτελέσεις, πολιτισμένες τε και βάρβαρες, δημόσιες. Πόσες; Επίσημα πέρσυ 2,148 εκτελέσεις. Στην πραγματικότητα σύμφωνα με την Ελέυθεροτυπία 8,000-10,000 .

Γύρω στις 20-30 την ημέρα. Να τις βλέπουμε όλες. Μία την ώρα. Σε όλα τα κανάλια.

Και όχι μόνο τις εκτελέσεις . Όλα να τα βλέπουμε. Και τα φέρετρα των Αμερικανών που γυρνούν σημαιοσκέπαστα απ΄το Ιράκ και αλλού. Και τα φέρετρα απο σανίδες των Ιρακινών. Και τα σκορπισμένα μέλη των ανύποπτων ισραηλιτών και παλαιστινίων. Να πιτσιλίσει το αίμα το φακό να το δούμε έτσι μπροστά μας, δίπλα μας. Να σοκαριστοούμε. Να ταρακουνιθούμε. Κι ίσως, που ξέρεις, αυτό το ταρακούνημα μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε το κεφάλι μας απ την άμμο.

ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Πέρασε η χρονιά, μπήκε η καινούργια. Καλή χρονιά, χρόνια πολλά σε όλλους.

Τό κανε το ΤΙΜΕ, τό καναν ΤΑ ΝΕΑ, τό καναν όλοι οι σοβαροί δημοσιογραφικοί οργανισμοί , ε να το κάνουμε και μείς . Να ανακηρύξουμε Πρόσωπο της χρονιάς.

Μετά απο πολλές διαβουλεύσεις με τους συμβούλους μας και μετα απο ώριμη σκέψη καταλήξαμε πως το πρόσωπο της χρονιάς είναι η Παιδεία στην Ελλάδα (η μάλλον η έλλειψη αυτής). Κάτι το άρθρο 16, κάτι οι μακριές σε διάρκεια απεργίες των δασκάλων, κάτι οι καταλήψεις, έκαναν την Παιδεία πρωταγωνίστρια του 2006.

Η Παιδεία, αποτέλεσμα καλής και σωστής εκπαίδευσης φαίνεται να ασθενεί. Εμείς οι απο μακρυά παρατηρούντες είμαστε μπερδεμένοι. Βλέπουμε τις ‘προοδευτικές’ δυνάμεις να υποστηρίζουν την κατεστημένη κατάσταση και ‘συντηρητικές’ δυνάμεις να προωθούν αλλαγές. Βλέπουμε εκατομμύρια δολλαρίων και ευρώ να δωρίζονται απο πλούσιους Έλληνες σε ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να απαγορέυονται συνταγματικά παρόμοια ιδρύματα να λειτουργήσουν στην Ελλάδα. Και στις πιο κάτω βαθμίδες ακόμα χειρότερα. Δημοτικά Γυμνάσια και Λύκεια όπου σχολικές θεατρικές αίθουσες, σχολικές ορχήστρες, σχολικές βιβλιοθήκες, διδασκαλία βασει πολυμέσων, ακούγονται σαν ιδέες εξωγήινων. Υπάρχουν δάσκαλοι που δεν έχουν κάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αν είναι δυνατόν.
Και το αποτέλεσμα, 40 τοις εκατό των αποφοίτων λυκείου να μήν ‘πιάσουν’ τη βάση, να μήν έχουν δηλαδή τις βασικές γνώσεις για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Η ελλειπής εκπαίδευση γεννά έλλειψη Παιδείας. Η έλλειψη παιδείας είναι η ρίζα πολλών ‘κακών ’ της καθημερινής ζωής μας. Απ' τον δημόσιο υπάλληλο που σε αγνοεί μιλώντας στο τηλέφωνο με τη γκόμενα ώς τον μεγαλοπιασμένο λεφτά που ανάβει την πουράκλα του δίπλα σου την ώρα που προσπαθείς να απολαύσεις το φαγητό σου.

Τώρα βέβαια υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα. Η Παιδεία δεν είναι πρόσωπο. Και πως ένα μη πρόσωπο είναι πρόσωπο της χρονιάς ; Σωστό. Ίσως όμως είναι καλή ιδέα να την πρoσωποποιήσουμε και να την αντιμετωπίσουμε σαν πρόσωπο και μάλιστα πρόσωπο που ασθενεί. Αν όλοι τη δούμε έτσι και όταν λέω όλοι, εννοώ ακαδημαικοί , σπουδαστές,
μαθητές, γονείς, επιχειρηματίες, και πολιτικοί (όχι ψηφοθηρικά βέβαια) και βαλθούμε να βρούμε τη σωστή και μακροπρόθεσμη θεραπεία, ίσως τότε να σταματήσουμε να βλέπουμε χώρες σαν την Φινλανδία και την Ιρλανδία μπροστά μας και απο απόσταση. Αλλιώς ίσως σε λίγα χρόνια να βλέπουμε μπροστά μας, και σε απόσταση χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και, γιατί όχι, και η Τουρκία.

Διάλογος με καταληψία

Λείπω από την Ελλάδα πολλά χρόνια, σχεδόν τρεις δεκαετίες. Πηγαίνω βέβαια συχνά, για δουλειές, για διακοπές, και πολλές φορές νοιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ. Άλλες φορές νοιώθω σαν να λείπω μια ζωή. Είμαι αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για ένα συνέδριο.

Το πρωί πήγα στην Αμερικάνικη πρεσβεία για μία δουλειά. Τελείωσα νωρίς. Ο Αττικός ήλιος, ζεστόλαμπρος, έκανε τη μέρα μια απ τις πιο όμορφες Αλκυονίδες που έχω ζήσει.

Σκέφθηκα να κάνω μια βόλτα. Παλιά λημέρια. Ανηφόρησα προς το μαιευτήριο Έλενας σχεδόν μηχανικά. Ακριβώς απέναντι είναι το κτίριο που για έξη χρόνια ήταν το κέντρο της ζωής μου. Γ’ Γυμνάσιο αρρένων Αθηνών. Τώρα έχει αλλάξει όνομα. 2ο ενιαίο Λύκειο.

Από μακριά άκουσα φωνές, θα έχει διάλειμμα, σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς τα κει.

Με το που έφθασα στο παρκάκι που χωρίζει το μαιευτήριο απ' το σχολείο κατάλαβα πως δεν ήταν μια απλή σχολική μέρα. Αρκετοί ήταν συγκεντρωμένοι έξω απ' το σχολείο, κάμερες, δημοσιογράφοι και στα κάγκελα του προαυλίου δύο πανό. Πλησίασα. Το ένα έγραφε ΚΑΤΑΛΗΨΗ το άλλο ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΟ 16 . Σαν σε κινηματογραφική ταινία ήρθαν στο μυαλό μου σκηνές απ τον Οκτώβρη του 74. Πρώτη χρονιά μετά την μεταπολίτευση. Στην τάξη μας πέφτουν σοβάδες απ’ τον τοίχο. Ο Γυμνασιάρχης που πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε μας ζήτησε να κάνουμε υπομονή, δεν έχει άλλες αίθουσες. «Μα είναι επικίνδυνα, πέφτουν σοβάδες μπορεί να χτυπήσουμε» . Τίποτα. Συνεδρίαση. Ήμουν πρόεδρος των μαθητικών κοινοτήτων. Απόφαση για αποχή με αίτημα να διορθωθεί η αίθουσα. Πρώτη αποχή σε Ελληνικό Γυμνάσιο. Δημοσιογράφοι, εφημερίδες (δεν είχε κανάλια ακόμα, η Τηλεόραση ήταν στεγνή). Τρεις μέρες, απειλές, φωνές. Την τέταρτη εμφανίζονται εργάτες, φτιάχνουν την αίθουσα. Θρίαμβος

Μ΄αυτές τις σκέψεις έχω πλησιάσει πλέον τα κάγκελα. Βλέπω μέσα. Θεέ μου, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι τοίχοι το ίδιο ωχροκίτρινο χρώμα. Στο προαύλιο έξη μεταλλικές μπασκέτες χωρίς φιλέδες. Τις είχαν τοποθετήσει το 1972. Την πρώτη χρονιά είχαν φιλέδες. Έχω κολλήσει το πρόσωπο μου στα κάγκελα για να βλέπω καλύτερα. Στην πόρτα μία χοντρή αλυσίδα κι ένα λουκέτο. Στο προαύλιο δύο τεράστιοι κάδοι σκουπιδιών και μερικά σπασμένα θρανία. Μάλλον είχαν γίνει καυσόξυλα την προηγούμενη νύχτα. Βγάζω το τηλέφωνο χωρίς να το σκεφτώ, να πάρω μια φωτογραφία.

Απ την μέσα μεριά των κάγκελων έρχεται τρεχάλα ένας μαθητής. Μαλλί κοτσίδα, μάτι αστραφτερό.

- Όχι φωτογραφίες. Όχι φωτογραφίες. (Η φωνή του άγρια το ύφος αναιδές)

- Συγνώμη. Δεν. .

- Είναι το παιδί σου μέσα ; (Με περισσότερη αναίδεια)

- Όχι

- Ότι και να κάνετε δε θα μας τη σπάσετε, εμείς. . .

- Μην κουράζεσαι δεν έχω παιδί στο σχολείο

- Α, τότε; Δημοσιογράφος :

- Όχι.

Του εξηγώ, παλιός μαθητής. Πρόεδρος στην πρώτη μαθητική αποχή. Του μιλάω ώρα, για το μαθητικό κίνημα, πως ξεκινήσαμε, τα καπελώματα απ τις πολιτικές νεολαίες, την πρώτη μαθητική διαμαρτυρία, την ΜΟΔΝΕ, την ΠΑΜΚ. Το πρόσωπο του χαλάρωσε . Κάνει νεύμα σε μια κοπελιά.

- Ειρήνη, έλα, ένας παλιός δικός μας.

Θέλετε να μπείτε μέσα: (Ο ενικός όλο αγένεια έγινε πληθυντικός)

- Όχι, δεν . . . καλά είμαι εδώ έξω.

Δεν ξέρω πώς και γιατί αλλά σε αυτά τα κάγκελα που μας χώριζαν αισθανόμουν εγώ από μέσα και οι μαθητές έξω.

- Πως σε λένε ; τον ρωτάω

- Νίκο

- Για πες μου ρε Νίκο πώς έγινε η κατάληψη;

- Δηλαδή:

- Λέω ...να... πώς, πήγατε στο γραφείο και διώξατε του καθηγητές:

- Όχι, μπήκαμε ένα απόγευμα και βάλαμε αλυσίδες και λουκέτα.

- Και ο φύλακας:

- (Γελάει) Δεν έχει φύλακα.

- Και όποιος θέλει μπαίνει μετά τα μαθήματα ; και τα όργανα , οι υπολογιστές. . δεν υπάρχει κίνδυνος κλοπής:

- Οι 3 υπολογιστές είναι κλειδωμένοι σε μια αίθουσα αλλά σπάσαμε το παράθυρο και μπήκαμε για να έχουμε ιντερνετ. Τα όργανα δεν ξέρω.... σε καμιά αποθήκη θα 'ναι.

- Και δε μου λες Νίκο, τι αιτήματα έχετε ;

- Καλύτερη Παιδεία και δωρεάν Παιδεία

- Μάλιστα, και πως θα ξέρετε ότι ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα σας ;

- ………………………..

- Λέω, εννοώ πότε θα γυρίσετε στις τάξεις.

- Ε όταν συνεδριάσουμε και αποφασίσουμε

- Όταν έχετε καλύτερη παιδεία ;

- Ε.... ναι

- Κι αν πάρει δύο χρόνια: τρία ;

Το πρόσωπο του Νίκου αλλάζει. Σκληραίνει. Φαίνεται μπερδεμένος. Πάει να πει κάτι αλλά μετανιώνει. Απομακρύνεται απ τα κάγκελα με το κεφάλι σκυφτό.

Βλέπω ένα άδειο ταξί, σηκώνω το χέρι αλλά τελευταία στιγμή μετανιώνω. Καλύτερα να περπατήσω. Πάω προς το Κολωνάκι. Σταματώ στο παρκάκι πάνω απ το Μαράσλειο , κάθομαι στο παγκάκι μου. Ναι στο παγκάκι μου, στο ίδιο παγκάκι για έξη χρόνια, έχω κυριαρχικά δικαιώματα. Οι σκέψεις περνάνε απ το μυαλό μου σκόρπιες. Προσπαθώ να τις ελέγξω. Τι έγινε; Τι πήγε στραβά ; Πως πήγαμε απ την αποχή για τον σοβά που έπεφτε, στην κατάληψη για καλύτερη παιδεία ; Κατάληψη ; Είναι διαμαρτυρία αυτή; Μπορούν οι πολλοί να εμποδίσουν τους λίγους να πάνε σχολείο ; Όχι φυσικά. Θυμάμαι τα βιβλία μου. Η Δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας δεν εφαρμόζεται σε περιπτώσεις δικαιωμάτων. Η πλειοψηφία δεν μπορεί να εμποδίσει την μειοψηφία να εξασκήσει θεμελιώδη δικαιώματα της. Σπουδαία αρχή. Αλλά τα παιδιά την ξέρουν ; Αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν βλέποντας τους αγρότες να κλείνουν την εθνική και να χωρίζουν την Ελλάδα στα δύο, που συνήθισαν να κλείνει το κέντρο της πόλης για 5 ώρες επειδή διαμαρτύρονται οι κορνιζοποιοί, πως τώρα να βρουν τον σωστό τρόπο να διαμαρτυρηθούν; Είναι τεμπέληδες; αλήτες; η προϊόντα μια κοινωνίας που έχει φέρει τα πάνω κάτω; Κοιτάζω προς το Μαράσλειο. Το δημοτικό κλειστό λόγω απεργίας, το Γυμνάσιο υπο κατάληψη. Συνεχίζω τη βόλτα. Κοντοστέκομαι μπροστά στην αλυσοδεμένη πύλη του Μαρασλείου. Ένα βαν του Άλτερ σταματά μπροστά στην πύλη. Κατεβαίνει ένα δημοσιογράφος τραβώντας με το καλώδιο του μικροφώνου του τον κάμεραμαν. Οι καταληψίες μαζεύονται στα κάγκελα να φανούν καλύτερα. Μία μαμά απ τους απέξω φωνάζει. Πέτροοοοοοοοο έλα προς τα δώ ήρθαν τα κανάλια. Μία κοπελιά έχει βγάλει καθρεφτάκι, λίγο ακόμα lipgloss. Ξαφνικά αρχίζει να χτυπά το κουδούνι του διαλλείματος. Επίμονα. Ανοίγω τα μάτια και κλείνω το ξυπνητήρι. Θεέ μου, όνειρο ήταν. Άγγιζε τα τα όρια του εφιάλτη. Βάζω την τηλεόραση να δώ τις ειδήσεις. Άλτερ. Η κάμερα εστιασμένη σε μία αλυσοδεμένη πύλη και ο δημοσιογράφος με την ξερή καμπανιστή όλο επαγγελαμτισμό φωνή «συνεχίζονται για 12^η μέρα οι καταλήψεις.....».

Ήταν αλήθεια όνειρο; Έκλεισα την τηλεοράση και πήγα προς την κουζίνα με το κεφαλι σκυφτό.

Χρειάζεται η αλήθεια νομική θωράκηση ;

Η πολύ πρόσφατη υπερψήφιση από το Γαλλικό κοινοβούλιο νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ξαναφέρνει στην επιφάνεια το πολυσυζητημένο θέμα των νόμων που απαγορεύουν δια ποινής την έκφραση απόψεων που αμφισβητούν την διάπραξη κοινώς παραδεδεγμένων και εν πολλοίς αποδεδειγμένων εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας.

Η αρχή έγινε με το Ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όπου εκατομμύρια, κυρίως εβραίοι αλλά και μέλη άλλων μειονοτήτων, θανατώθηκαν σε Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τρόπους και μεθόδους που δείχνουν έως πού μπορεί να φθάσει η θηριωδία ορισμένων ανθρώπων. Και χρησιμοποιώ τη λέξη “άνθρωπος” με την αυστηρά βιολογική της έννοια.

Στη δίκη της Νυρεμβέργης εξετάσθηκαν διάφορα στοιχεία, οι δικαστές τεκμηρίωσαν τα εγκλήματα και τιμώρησαν, είτε εν παρουσία, είτε ερήμην τους, υπεύθυνους.

Το επόμενα χρόνια υπήρξαν, και υπάρχουν, μερικοί που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, έτσι τουλάχιστον όπως τεκμηριώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης. Πολλές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να προστατεύσουν την κοινή γνώμη απο απόψεις που θεωρούνται αβάσιμες έχουν ψηφίσει νόμους που ποινικοποιούν και τιμωρούν με φυλάκιση και πρόστιμο την άρνηση του Ολοκαυτώματος και άλλων εγκλημάτων πολέμου.

Το Γαλλικό κοινοβούλιο λοιπόν, ενέκρινε παρόμοιο νόμο και για την Γενοκτονία των Αρμενίων, αν και για να έχει νομική ισχύ ο νόμος πρέπει να εγκριθεί και από την Γερουσία, τον Πρόεδρο κλπ.

Πολλοί έχουν εκφράσει αντιθέσεις σε τέτοιου είδους νόμους που, κατά τη γνώμη τους, περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση, το δικαίωμα της αντίθεσης και τον ελεύθερο διάλογο.

Σημειωτέον ότι στις περισσότερες χώρες έστω και αν αμφισβητήσει κανείς στοιχεία του εγκλήματος και όχι το έγκλημα αυτό καθεαυτό, διώκεται ποινικά. Επι παραδείγματι, έχουν κατηγορηθεί άτομα που διετύπωσαν την άποψη ότι ο αριθμός των εκτελεσθέντων στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν έξι αλλά πέντε περίπου εκατομμύρια.

Αναριωτιέμαι λοιπόν, αν τέτοιοι νόμοι συνεχίσουν να ψηφίζονται, τί και ποιός θα τους οριοθετήσει ώστε να μη φθάσουμε στο σημείο να έχουμε νόμους με βάση τους οποίους θα μπορεί να διωχθεί κάποιος που θα αμφισβητήσει άλλες κοινά αποδεχτές ιστορικές αλήθειες: την αναγκαιότητα ενός πολέμου επι παραδείγματι, ή, γιατί όχι, και επιστημονικές αλήθειες όπως την θεωρία του Δαρβίνου.

Η βλακεία, η ηλιθιότητα, η ανιστορισία, η πολιτική σκοπιμότητα (χαρακτηριστικά αυτών που αρνούνται τις γενοκτονίες) είναι πράγματι ποινικά αδικήματα; Και αν ναι, δεν θα έπρεπε εκατομμύρια ανθρώπων, βάσει αυτού, να βρίσκονται περιορισμένοι σε φυλακές;

Τέλος και ίσως το πιο σημαντικό, στον εικοστό πρώτο αιώνα, σε μια ευνομούμενη, ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, χρειάζεται η αλήθεια νομική θωράκηση;

Εις το πυρ

Το έλλειμμα στοιχείων δημοκρατίας στην Τουρκία είναι γνωστό. Συλλήψεις αντιφρονούντων, άγρια μεταχείριση κρατουμένων και γενικά υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι κάτι που συχνά βρίσκει μπροστά της η Τουρκία σαν εμπόδιο στις διεθνείς της σχέσεις. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του ελλείμματος είναι ο το άρθρο 301 γνωστός και σαν νόμος περί προσβολής του Τουρκισμού. Πολλοί συγγραφείς και δημοσιογράφοι έχουν κατηγορηθεί και καταδικασθεί με βάση αυτόν τον νόμο συμπεριλαμβανομένου του γνωστού Τούρκου συγγραφέα Orhan Pamuk. Είναι αξιοσημείωτο ότι πρόσφατα δικαστής στην Κωνσταντινούπολη απέρριψε τις κατηγορίες που είχαν αποδοθεί εναντίον της συγγραφέως Elif Shafak που είχε κατηγορηθεί ότι προσέβαλε τον Τουρκισμό γιατί ένας φανταστικός χαρακτήρας σε ένα μυθιστόρημά της μιλούσε για Αρμενική γενοκτονία. Στην αθωωτική απόφαση ένας δικαστής διετύπωσε ότι «είναι αδιανόητο να μιλάμε για εγκληματική η παράνομη πράξη ενός φανταστικού χαρακτήρα σε μυθιστόρημα».

Μεταφερόμαστε τώρα 6000 περίπου μίλια μακριά στο Loganville της Πολιτείας της Γεωργίας στις Η.Π.Α. όπου η κυρία Laura Mallory ζήτησε από το συμβούλιο εκπαίδευσης να αποσυρθούν από τις σχολικές βιβλιοθήκες τα βιβλία Harry Potter με το σκεπτικό ότι οι χαρακτήρες ασχολούνται με μαύρη μαγεία και αυτό μπορεί να επηρεάσει τους αναγνώστες και να τους ωθήσει σε πειραματισμούς με λατρείες μαγείες .

Η κυρία Laura Mallory και οι υποστηριχτές της διατείνεται ότι πρέπει να προστατευθούν τα παιδιά από τους φανταστικούς χαρακτήρες τύπου Harry Potter. Όπως είπε και η δικηγόρος του εκπαιδευτικού συμβουλίου Victoria Sweeney, προφανώς ειρωνικά, ίσως πρέπει να απαγορευθούν και άλλα βιβλία με μάγισσες, όπως Macbeth, Σταχτοπούτα κλπ.

Άκουσα την εν λόγω κυρία στο ραδιόφωνο να καταφέρεται εναντίον του Harry Potter, λέγοντας ότι τέτοιοι χαρακτήρες είναι επικίνδυνοι για τη θρησκεία μας και τον Αμερικανισμό μας. Μάλιστα , ίσως θα πρέπει και εδώ να σκεφτούμε την πιθανότητα νόμου περί προσβολής του Αμερικανισμού. Γιατί όχι ? Και μια άλλη ιδέα, ας μην σταματήσουμε στη απαγόρευση των βιβλίων, αλλά ας κάνουμε ένα βήμα ακόμα. Να κάψουμε όλα τα επικίνδυνα βιβλία. Και για όσους δεν γνωρίζουν η θερμοκρασία πυράκτωσης βιβλίων είναι Fahrenheit 451.

Συγνώμη

Ανήκω στη γενιά που γεννήθηκε στη μεταπολεμική δεκαπενταετία 45-60 και ανδρώθηκε μέσα στην επταετία και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Στη γενιά που αγωνίστηκε. Οι πιο μεγάλοι από μάς στην εποχή πριν τη χούντα, αντιμέτωποι με το κράτος και το παρακράτος, φωνάζοντας στους δρόμους 1-1-4 και οι μικρότεροι αργότερα στη Νομική και στο Πολυτεχνείο.
Και να που το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, το 1974, για ένα νέο ξεκίνημα . Αργά μα σταθερά μπήκαμε σ' ένα δρόμο πρωτόγνωρο και για μάς και για την Ελλάδα.
Δεν χρειαζόταν πια να παίρνουμε δύο εφημερίδες και να κρύβουμε τη δικιά μας μέσα στην άλλη. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε κομματικές συγκεντρώσεις, φεστιβάλ, ομιλίες, χωρίς να κοιτάζουμε πίσω μας για τον “χαφιέ που μας ακολουθεί’’.
Και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβουμε και πολύ, η γενιά μας, η γενιά των αγώνων και των αγωνιστών πήρε τη δύναμη της εξουσίας στα χέρια της. Πιάσαμε βάρδια σε στιγμές ιστορικές, πάνω που άρχιζε το τραίνο του εκσυγχρονισμού να βγάζει ατμούς.
Η πραγμάτωση των αγώνων για μια καλλίτερη ζωή, των ονείρων για ένα καλλίτερο αύριο ήταν στο χέρι μας. Είχαμε θέση ελέγχου, μπορούσαμε να οδηγήσουμε τον τόπο προς το όραμα. Αλλού όμως το όνειρο κι αλλού το θάμα. Οι αγώνες , για ένα καλλίτερο αύριο, μεταλλάχθηκαν σε βόλεμα, σε ρεμούλα και σε δε βαριέσαι. Η ελπίδα για τον «ήλιο της δικαιοσύνης» εξαργυρώθηκε σε αναδοχές, σε προμήθειες και άλλα παρόμοια. Αντί να οδηγήσουμε τη χώρα σύμφωνα με τη γραμμή πορείας που νεώτεροι είχαμε χαράξει, την αφήσαμε να τσουλήσει. Οι προτεραιότητες άλλαξαν, οι αξίες εκφυλίστηκαν. Ανυψώσαμε σε βάθρο τον έξυπνο τον καταφερτζή το λαμόγιο και την αρπαχτή και παραμελήσαμε την πρόοδο, το πρόγραμμα, την παιδεία.
Με λίγα λόγια τα κάναμε θάλασσα. Ναι τα κάναμε θάλασσα. Και καθώς η γενιά μας αρχίζει να αποχωρεί, δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να ζητήσουμε συγνώμη από τις γενιές που ακολουθούν.
Συγνώμη γιατί πολλά απ τα προβλήματα που θα βρουν μπροστά τους θα μπορούσαμε να τα είχαμε λύσει εμείς. Συγνώμη για την μεγάλη ευκαιρία που αφήσαμε να πάει χαμένη.

Συγνώμη.

Χωροφύλακες φυλάνε σκοπιά

Ενα κείμενο που γράφτηκε πριν ένα μήνα περίπου. Η αφορμή μπορεί να μην είναι πλέον επίκαιρη κάτι που δέν αλλάζει όμως την ουσία του πράγματος.

==

Πριν μερικές βδομάδες συνελήφθη ο γνωστός ηθοποιός Mel Gibson να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ σε μεγέθη αρκετά υψηλά 0.12 τοις εκατό, ποσοστό που αντιστοιχεί σε περίπου 6 με 7 ποτά. Είναι γνωστό τοις πάσι πως κατά η μετά τη σύλληψη του ο ηθοποιός προέβη σε κατά τι υβριστικά σχόλια εναντίον των εβραίων πράγμα που απασχόλησε τα μάλα την κοινή γνώμη, που έκανε εβραϊκές οργανώσεις να προβούν σε καταδίκη των σχολίων και να απαιτήσουν συγνώμη, μια συγνώμη που ο θεράπων της υποκριτικής τέχνης εξέφρασε με ταπεινότητα και χωρίς ενδοιασμούς.

Σε καμιά περίπτωση δεν εγκρίνω τα υβριστικά σχόλια του Mel Gibson αλλά με ενόχλησε πολύ το ότι η προσοχή όλων εστράφη προς τα σχόλια και όχι προς το γεγονός του ότι οδηγούσε υπό τη επήρεια .

Η οδήγηση σε κατάσταση μέθης είναι κάτι πολύ σοβαρό. Μόνο το 2004 σκοτώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες 16.694 άτομα σαν αποτέλεσμα αυτοκινητικών ατυχημάτων από οδηγούς υπό την επήρεια. Ένα μεγάλο ποσοστό απ αυτούς παιδιά. Το να οδηγεί κανείς σε κατάσταση μέθης είναι έγκλημα.
Κι όταν ένας επώνυμος ,ένα είδωλο της μεγάλης οθόνης συλλαμβάνεται σε τέτοια κατάσταση , αντί να στιγματιστεί η εγκληματική του συμπεριφορά , η εγκληματική του ανευθυνότητα, στιγματίζονται ορισμένα υβριστικά σχόλια που στο κάτω κάτω της γραφής σε μια ελεύθερη κοινωνία καθένας είναι ελεύθερος να εκφράσει.

Αντί να γίνει η υπό κατάσταση μέθης οδήγηση η καταδικαστέα πράξη, αντί να ζητήσει συγνώμη από τις μανάδες και τους πατεράδες των χιλιάδων αθώων που έχουν πέσει θύματα άλλων υπό μέθη οδηγών , όλη η κοινή γνώμη ασχολείται με τα ατυχή σχόλια του και αναγκάζεται να ζητήσει συγνώμη για αυτά κι όχι για την εγκληματική του συμπεριφορά.

Με προβληματίζει η κοινωνία που ασχολείται με σχόλια , με εκφράσεις κι όχι με πράξεις.

Με προβληματίζει η κοινωνία που μας υπαγορεύει πως θα εκφραζόμαστε, ποιους θα αγαπάμε , ποιους θα μισούμε ποιους θα βρίζουμε και δεν ασχολείται με το πώς θα αποφύγουμε χιλιάδες θανάτους αθώων .

Η πολιτεία βέβαια κάνει το πρέπον και θα δικάσει τον ηθοποιό για την πράξη του κι όχι για τα σχόλια του. Αλλά ως πότε; Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ αισθάνομαι αυτό που ο ποιητής Φώτης Ευαγγελάτος έγραψε κατά τη διάρκεια της επταετίας : «Χωροφύλακες φυλάνε σκοπιά στις τέσσερις γωνιές του μυαλού μου».

Καλωσορίσατε

Καλωσορίσατε στο blog μου. Αφού πέρασα πολύ καιρό στην blogοσφαιρα σαν αναγνώστης είπα και γώ να ανοίξω το δικό μου μαγαζί, νάρχονται μερικοί φίλοι, να τα λέμε, να περνάει λίγο η ώρα. (Σα συνταξιούχος σε καφενείο ακούστηκε αυτό).
Μία εκ των προτέρων συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που είναι και το αδύνατο σημείο μου.
Σκέφθηκα προς στιγμή να γράφω τελείως ανορθόγραφα αλά Μπόστ, άλλα δεν μου άρεσε η ιδέα.
Τα σχολια για την ώρα είναι ελεύθερα, δηλαδή non moderated. Αν υπάρξουν απρεπή σχόλια, αυτά θα διαγράφονται εκ των υστέρων.
Πάμε λοιπόν να δούμε που θα μας βγάλει αυτό τα ταξίδι.
Καλό δρόμο σε όλους μας.