Η κουβέντα, μαζί με φραπεδάκι, τσιγαράκι και τα άλλα απαραίτητα έφθασε αναπόφευκτα και στο πρόσφατο ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου Sea Diamond.
Προσπαθούσα με λογικά, κατά τη γνώμη μου, επιχειρήματα να εξηγήσω στους παρακαθήμενους ότι για μία εταιρεία κρουαζιέρας η ζημιά από μία βύθιση είναι τεράστια και εξέφραζα αμφιβολίες για την θεωρία ότι το πλοίο “το βύθισαν” επίτηδες.
- Μα δεν ήταν το πλοία ασφαλισμένο; με ρωτάει ο Παύλος
- Φυσικά ήταν, απαντώ
- Ε, και που ξέρεις εσύ ότι το πλοίο δεν ήταν σαπάκι και η ασφάλεια διπλάσια της αξίας του;
- Δεν το ξέρω αλλά…
- Άρα έχω δίκιο, το βύθισαν! με διακόπτει με το μειδίαμα του θριαμβευτή.
Θεώρησα ανώφελο να συνεχίσω την κουβέντα και τους ρώτησα ποιος έχει δει τους 300 έτσι να αλλάξουμε θέμα.
Στο δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουν το συλλογισμό του Παύλου. ΄΄Και που ξέρεις ότι δεν. . . άρα …΄΄ Αυτό που το ακούμε συχνά . “Και που ξέρω εγώ πως . . .’’ . Μια τεράστια παγίδα γιατί το να αποδείξει κανείς ότι δεν έγινε κάτι είναι από δύσκολο έως αδύνατο. Αυτό εκμεταλλεύονται και οι διάφοροι δημόσιο λόγο έχοντες. Διατυπώνουν μία θεωρία-κατηγορία χωρίς βάση και στοιχεία, και πρέπει ο κατηγορούμενος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα τελευταία με την άνθηση των τηλεπαραθύρων και των πανειδημόνων δημοσιογράφων έχει φθάσει σε επίπεδα επικίνδυνα. Κάθε άσχετος, κάθε πικραμένος που έχει δημόσιο λόγο μπορεί αβασάνιστα να κατηγορήσει οποιονδήποτε όχι βάσει στοιχείων αλλά βάσει υποψίας “και που ξέρω εγώ ότι δεν …”, να μεταφέρει την υποψία στην κοινή γνώμη και άντε μετά να αποδείξεις ότι ο γάιδαρος δεν πετάει.
Αλίμονο στην κοινωνία που το τεκμήριο της αθωότητας περιορίζεται μόνο στις δικαστικές αίθουσες, ενώ σε κάθε άλλο επίπεδο κυριαρχεί το τεκμήριο της αβάσιμης υποψίας , του “ και που ξέρω εγώ πως δεν….”
Αλίμονο στη κοινωνία που μπορεί ο καθείς αβασάνιστα και ατιμώρητα να διατυπώσει
δημόσια αβάσιμες κατηγορίες μεταφέροντας το βάρος της απόδειξης στον κατηγορούμενο.
Αλίμονο στην κοινωνία που οι έχοντες δημόσιο λόγο δεν είναι υπόλογοι του λόγου τους.
Φοβάμαι πως μια τέτοια κοινωνία οδεύει προς ναυάγιο. ¨Ενα ναυάγιο με αποτελέσματα πολύ πιο οδυνηρά από μερικούς λαδολεκέδες στα βράχια μιας καλντέρας.
