Σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τα τελευταία γεγονότα

Αυτά που έγιναν δεν είναι πρόβλημα, είναι συμπτώματα άλλων προβλημάτων που χρόνια τώρα τα αγνοούμε γιατί μια χαρά βολευόμαστε κι έτσι.

Προσπαθώ να μάθω τι έγινε αλλά αδυνατώ. Στις ειδήσεις παίρνω μία δόση πληροφορίας
και εννέα δόσεις γνώμης. (κι οι περισσότερες γνώμες χωρίς χωρίς βασικά στοιχεία.)

Το κύριο χαρακτηριστικό των ημερών είναι μία περιρρέουσα απελπισία. Καμία πρόταση. Καμία ελπίδα.

Αν απλοποιήσουμε όλα τα προβλήματα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή θα καταλήξουμε στον άξονα έλλειψης παιδείας και δικαιοσύνης.

Το Ψωμί Παιδεία Ελευθερία νομίζω πέρασε. Δικαιοσύνη Παιδεία Αξιοκρατία πρέπει να ζητάμε. Καλό ε; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις ;

Ο υπουργός που υπέβαλε παραίτηση για την θανατηφόρα πράξη ενός αστυνομικού, δεν υπέβαλε παραίτηση για την ανικανότητα χιλιάδων αστυνομικών να τηρήσουν την τάξη. Ίσως τότε γινόταν δεκτή.

Το πλιάτσικο των μαγαζιών είναι απαράδεκτο και καταδικαστέο αλλά γιατί μας ενοχλεί τόσο περισσότερο από τα άλλα πλιάτσικα ; Ζίμενς, Βατοπέδι και άλλα γνωστά και άγνωστα .

Αν οι καταλήψεις των σχολείων ήταν σωστό μέσο για καλλίτερη παιδεία έπρεπε να έχουμε την καλλίτερη παιδεία του κόσμου. Να μασάμε κάτι Χάρβαρντ και να φτύνουμε τα κουκούτσια.

Αν οι πορείες και οι διαδηλώσεις ήταν αποτελεσματικός τρόπος διεκδίκησης μιας καλλίτερης ζωής γιατί η Ελλάδα είναι παράδεισος μόνο γι΄αυτούς που δεν διαδηλώνουν ; Δεν έχω δει διαδηλώσεις εφοριακών για μεγαλύτερες μίζες, η εργολάβων για περισσότερη αδιαφάνεια η ιερατικών για μαθήματα real estate στις ιερατικές σχολές.

Αν όλοι η άνεργοι της Αθήνας κλείσουν το κέντρο με ειρηνικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για μία βδομάδα, το μόνο αποτέλεσμα θα είναι την επόμενη βδομάδα να υπάρχουν 3-4,000 περισσότεροι άνεργοι.

Αν είσαι νέος έχεις σπουδάσει, και τα μάστερ σου έχεις, και όλα, και δεν μπορείς να βρεις δουλειά ούτε πωλητής δε παπουτσίδικο ενώ βλέπεις τον εφοριακό με απολυτήριο γυμνασίου να χτίζει βίλα στο Πόρτο Γερμενό με πισίνα, 2 τζάκια και μυστική έξοδο μην τον πιάσουν με τη γκόμενα, σού ρχεται να βγεις στου δρόμους και να τα κάνεις όλα λίμπα. Μην αφήσεις τίποτα όρθιο. Αυτόν τον νέο πρέπει να τον καταλάβουμε , να τον σεβαστούμε και φυσικά να τον εμποδίσουμε από το να τα κάνει όλα λίμπα.

Και κάτι άλλο, η βίλα του εφοριακού είναι φτιαγμένη με μίζες που κάνουν σοβαρούς ανθρώπους να μην τολμούν να επενδύουν στην Ελλάδα με αποτέλεσμα ο νεαρός πτυχιούχος να μένει στο ράφι. Όλα συνδέονται. Νέε μου έχεις δίκιο αλλά πως να το βρεις.

Ποιος θα πει στους μαθητές ότι την αγνή αγωνιστικότητα τους την έχουν τυλίξει ήδη σε μερικά ψηφοδέλτια ;

Τι κοινό έχει ο διαδηλωτής που κλείνει τον δρόμο χωρίς να σκέφτεται τον μικρο-μαγαζάτορα που θα πάει σπίτι άφραγκος η την μάνα που θα κάνει μια ώρα παραπάνω να πάει στη δουλειά της, με τον μαλάκα που ανάβει πούρο δίπλα σου την ώρα που τρως και δεν μπορείς να χαρείς το φαγητό σου η τον άλλο που παρκάρει στη διάβαση αναπήρων και δεν μπορεί ο ανάπηρος να περάσει απέναντι ; To “ εμείς για την πάρτη μας και στ'αρχίδια μας οι άλλοι. “

Μπορεί να διαγραφεί ο Κούγιας απ τον Δικηγορικό Σύλλογο για κάτι που είπε ; (και όχι για κάτι που έκανε )

Η ΕΛ.ΑΣ έχει πολλά προβλήματα. Κυρίως σύγχρονης εκπαίδευσης . Μια συνέπεια είναι η άσκοπη και ανεξέλεγκτη χρήση όπλων. Είναι τραγικός ο θάνατος του Αλέξη και αν το σπάσιμο μερικών μαγαζιών κάνει την αστυνομία να αλλάξει τακτική εγώ θα ήμουν στο αεροπλάνο καθ οδόν προς το Βενιζέλος με σφεντόνα ανά χείρας. Τι είναι να σπάσουμε 200-300 μαγαζιά αν αυτό αλλάξει τα πράγματα και σωθούν δεκάδες ζωές από αστυνομο-σφαίρες. Έλα όμως πού δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Διαχωρισμός κράτους εκκλησίας, διαχωρισμός θρησκείας εκκλησίας, διαχωρισμός κράτους παιδείας, διαχωρισμός παιδείας κομμάτων, διαχωρισμός μαθητών κουκουλοφόρων, διαχωρισμός ΑΕΚ ορίτζιναλ. Θα ανοίξω κόμμα διαχωριστών.

Πιστεύω ακράδαντα στις μαζικές κινητοποιήσεις και στις αποχές. Ας κάνουμε αποχή διαμαρτυρίας απ τις μίζες. Ούτε μία μίζα σε εφοριακό, ούτε ένα φακελάκι σε γιατρό. Αλλά βλέπεις το σύστημα μας βολεύει. Μα 3-4,000 ευρώ στον πολεοδόμο φτιάνεις έναν παραπάνω όροφο να βολευτεί και ο κόρη που παντρεύεται. Με δυο-τρία κατοστάρικα εκτελωνίζεις τις Κινέζικες μπλούζες σαν μακό Ιρλανδίας. Μας βολεύει το σύστημα.

Αυτά που έγιναν δεν είναι πρόβλημα, είναι συμπτώματα άλλων προβλημάτων που χρόνια τώρα τα αγνοούμε γιατί μια χαρά βολευόμαστε κι έτσι.


Πολλά είπα , καληνύχτα Κεμάλ.

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Εννέα το πρωί, οδηγώ προς τον Πειραιά. Πάω στη τράπεζα. Στο ραδιόφωνο ακούω ότι συνεχίζεται η απεργία στη Τράπεζα της Ελλάδος και υπάρχει έλλειψη μετρητών. Ανησυχώ αν θα έχει η τράπεζα μετρητά. Φεύγω ταξίδι και τα χρειάζομαι. Βρέχει καταρρακτωδώς και έχει κίνηση. Ανησυχώ. Θα προλάβω την Τράπεζα ; Θα έχει μετρητά ; Κάτω από τον ανισόπεδο κόμβο του Καραΐσκάκη βλέπω δύο άστεγους ξαπλωμένους. Σε δύο δεντράκια τεντωμένο ένα σκοινί και πάνω του απλωμένα μερικά ρούχα. Όχι για στεγνώσουν αλλά για να πλυθούν. Ο ένας άστεγος διαβάζει κάτι σαν παλιό βιβλίο, ο άλλος κοιτάει στο κενό σαν να ρεμβάζει. Κανένας τους δεν φαίνεται να ανησυχεί.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Μέγας σάλος ξεσηκώθηκε με τη επαίσχυντη αφίσα, διαφημιστική μιας έκθεσης ενός Σλαβομακεδόνα καλλιτέχνη όπου ένα από τα εκθέματα παρουσιάζει την Ελληνική σημαία με αγκυλωτό αντί κανονικό σταυρό.
Με ενόχλησε η αφίσα ? Ναι πάρα πολύ.
Υπάρχει σκοπιμότητα δεδομένης της χρονικής συγκυρίας ? Ο καλλιτέχνης λέει όχι – ίσως να υπάρχει αυτό δεν το ξέρουμε.
Είχε δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί η Ελληνική κυβέρνηση για αυτή την αφίσα ? Όχι. Όσο ενοχλητική και να είναι αυτή η απεικόνιση δεν παύει να είναι μια προσωπική γνώμη. Ατυχής, λαθεμένη και για πολλούς επαίσχυντη δεν παύει όμως να είναι μια γνώμη, μία έκφραση και αυτή πρέπει να προστατεύεται.

Το να είσαι ελεύθερος να εκφράζεις τη γνώμη σου που ενίοτε μπορεί και να ενοχλεί, έχει σαν τίμημα να υπομένεις γνώμες και εκφράσεις άλλων που ενίοτε μπορεί να σε ενοχλούν.

ΑΝΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΑ

Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία περί ανωνυμίας στο διαδίκτυο, περί δυνατότητας ελέγχου της ταυτότητας των bloggers ,των σχολιαστών κλπ. Σαν blogger λοιπόν κι εγώ (έστω και όχι πολύ τακτικός) λέω να εκφράσω τις θέσεις μου ώστε οι χιλιάδες των επισκεπτών (τς τς) να ξέρουν τη φιλοσοφία αυτού του χώρου.
Κατ αρχήν το ερώτημα που τίθεται είναι αν το blog είναι ιδιωτικός χώρος, αν είναι δημόσιος χώρος και τι κανόνες τον διέπουν η πρέπει να το διέπουν.
Νομίζω ότι ο κυριότερος κανόνας είναι ότι οι κανόνες δεν είναι ομοιόμορφοι.Ο κάθε blogger μπορεί να χρησιμοποιήσει διαδικτυακά εργαλεία που θα δώσουν και τον ανάλογο χαρακτήρα στο blog του. Μπορεί πχ. Να επιτρέπει επισκέψεις μόνο από προ-εγκεκριμένους χρήστες (χρήστες του διαδικτύου εννοώ ) η επισκέψεις μόνο κατόπιν πρόσκλησης . Κάτι σαν το σπίτι μας δηλαδή που ελέγχουμε αυστηρά ποιος μπαίνει. Η μπορεί να αφήνουμε να μπαίνει όποιος θέλει αλλά να ελέγχουμε τι λέει είτε με διαγραφή σχολίων είτε με προ-έγκριση (moderation) . Κάτι δηλαδή σαν ένα μπαρ που ο ιδιοκτήτης αφήνει τον κόσμο να μπει ελεύθερα αλλά αν κάποιος κάνει φασαρία, η ασχημονεί , η βρίζει να του δείχνει ευγενικά την πόρτα (δηλαδή να τον πετάει έξω). Τέλος μπορεί κάποιος να αφήσει το blog του τελείως ελεύθερο, μπάστε σκύλοι αλέστε που λένε και ότι ήθελε προκύψει. Το τελευταίο είναι λίγο παρακινδυνευμένο καθώς αν δημοσιευτεί κάτι το επιλήψιμο και δεν το διαγράψει, τη στιγμή που υπάρχει η δυνατότητα μπορεί ο blogger να θεωρηθεί συνυπεύθυνος ακόμα και νομικά. Η δική μου επιλογή είναι το στυλ ανοιχτού μπαρ.
Αυτό που με βρίσκει κάθετα αντίθετο είναι η απόπειρα κατάργησης η ελέγχου της ανωνυμίας. Η ανωνυμία (η ψευδωνυμία) είναι βασικό στοιχείο του διαδικτύου. Το πρόβλημα δεν είναι η ανωνυμία αλλά η διαχείριση αυτής. Αν κάποιος χρησιμοποιεί την ανωνυμία σαν κάλυμμα για παράνομες δραστηριότητες (συκοφαντίες, απειλές) τότε θα πρέπει να ξεσκεπαστεί η ανωνυμία του και να υποστεί τα δέοντα. Οι περισσότερες χώρες διαθέτουν τα κατάλληλα θεσμικά πλαίσια. Αλλά το να καταργηθεί η να περιοριστεί η ανωνυμία λόγω μερικών ατασθαλιών, είναι σαν να ζητάμε την κατάργηση της αποκριάτικης μάσκας επειδή μερικές φορές χρησιμοποιήθηκαν μάσκες σε ληστείες τραπεζών.
Το ότι ντε και καλά πρέπει κανείς πριν εκφράσει τη γνώμη του να δηλώσει όνομα , διεύθυνση και στοιχεία ταυτότητας είναι επικίνδυνο και σκοταδιστικό. Όλοι κατανοούμε ότι είναι πολύ δύσκολο για μια υπάλληλο του πενταγώνου να καταφερθεί επώνυμα εναντίον του πολέμου του Ιράκ, η για έναν ταμία της τράπεζας να εκφράσει την αντίθεση του σε μια απεργία όταν ο διευθυντής του είναι στέλεχος την συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Το διαδίκτυο είναι ένα Hyde Park όπου ο καθείς ανεβαίνει στο κασόνι του (blog) και λέει ότι του κατεβάσει η κούτρα του. Προσοχή όμως, όσο ελεύθεροι είμαστε στο δικό μας blog τόσο πρέπει να σεβόμαστε την ελευθερία των υπόλοιπων blogger να εκφραστούν ελεύθερα και να διαγράφουν σχόλιά μας από το δικό τους blog. Η βασική αρχή της ελεύθερης έκφρασης είναι ότι για να μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα έστω κι αν αυτό ενοχλεί μερικούς, έχει σαν τίμημα το να ανεχόμαστε τις εκφράσεις των άλλων έστω αν και μερικές φορές αυτές μας ενοχλούν. Κάθε blogger στο blog του έχει το ελεύθερο του εκφράζεσθαι και του διαγράφειν.

ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ / ΕΦΙΚΤΟ

Μία σημαντική αρχή των επιτυχημένων διαπραγματεύσεων είναι να έχει κανείς στόχους εφικτούς και να μην παρασύρεται από το συναίσθημα της επιθυμίας. Σίγουρα όλοι θα θέλαμε να αμειβόμαστε με 30,000 ευρώ τον μήνα αλλά όταν διαπραγματευόμαστε μία θέση γραμματέως που συνήθως αμείβεται με 800-1000 ευρώ άντε να ζητήσουμε 1100 η 1200. Αν ζητήσουμε όμως 30,000 ξέρουμε εκ των προτέρων ότι η αίτηση μας θα πάρει την άγουσα προς τον κάλαθο των αχρήστων. Καταλαβαίνω την επιθυμία πολλών να μην περιλαμβάνει η γειτονική ΠΓΔΜ το συνθετικό Μακεδονία. Με 17 χρόνια όμως παγιωμένης χρήσης διεθνώς του ονόματος “Μακεδονία” και με αναγνώριση από 120 και πλέον χώρες με το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτό είναι από ανέφικτο έως και ουτοπιστικό. Ας ελπίσουμε ότι θα γίνει αντιληπτό τοις πάσι ότι η μόνη πιθανότητα επιτυχίας είναι να στοχεύσουμε στο εφικτό και όχι στο επιθυμητό.

I'M BACK

Μετά από πολύμηνη απουσία επανέρχομαι στο Blog μου. Ο κύριος λόγος της απουσίας μου είναι έλλειψη χρόνου. Τα κείμενα και τα πολλαπλά “χτενίσματα” παίρνουν αρκετό χρόνο. Αποφάσισα λοιπόν να επισκέπτομαι το ιστολόγιο μου τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα έστω και αν το κείμενο είναι μία απλή σκέψη που χωράει σε 2-3 αράδες η μία παράγραφο. Συνεχίζουμε.