Ο θυμός είναι ένα φυσιολογικό ανθρώπινο συναίσθημα που διακατέχει λίγο πολύ όλους μας, είτε σε λανθάνουσα μορφή είτε σε ενεργή είτε μερικές φορές και σε έξαρση και εκδηλώνεται ως επί το πλείστον μετά από κάποιο ερεθισμό, κυρίως εξωτερικό.
Εμπειρικά και όχι επιστημονικά έχω ανακαλύψει πως το τμήμα του εγκεφάλου που ελέγχει την κρίση μας, λειτουργεί από ελάχιστα έως και καθόλου, όταν βρισκόμαστε υπό την επίρροια θυμού.
Έχω παρατηρήσει λοιπόν, πως πολλοί που εκφράζουν δημόσιο λόγο, στοχεύουν στον ερεθισμό του θυμού μας για να τραβήξουν την προσοχή μας, να απενεργοποιήσουν εν μέρει την κριτική μας σκέψη και να μας πείσουν για το ορθόν των απόψεων τους.
Αυτό κάνει ο Rush Limbaugh, o Glenn Beck, o Keith Olberman, o Michael Moore, o Λάκης Λαζόπουλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης, η Λιάνα Κανέλλη, έτσι για να αναφερθώ σε λίγα από τα ονόματα που μου έρχονται στο νου.
Αν θυμώσεις τον ακροατή σου, η ουσία των λεγομένων, το βάρος και η ορθότητα των επιχειρημάτων, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ο ακροατής μες τον θυμό του δεν μπορεί να σκεφτεί κριτικά και παρασύρεται.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να προκαλέσει κανείς τον θυμό είναι να ακούγεται ο ίδιος θυμωμένος. Να απειλεί και να επικαλείται συχνά την οργή του λαού, του θεού η όποια οργή τέλος πάντων τον βολεύει.
Οι θυμωμένοι λοιπόν ρήτορες έχουν αναγάγει το λαϊκισμό σε επιστήμη και απομένει σ'εμάς του δέκτες του οργισμένου λόγου να αντιδράσουμε.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα αισθανθείτε να ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από τα λεγόμενα κάποιου τηλεοπτικού παραθυρατζή, πριν σηκώσετε τις γροθιές, αρπάξετε τα πανό και ξεχυθείτε στους δρόμους, πάρτε μια βαθιά αναπνοή, κλείστε τα μάτια, μετρήστε ως τα 100 και βάλτε μπρος την κριτική σας σκέψη να φιλτράρει και να αναλύσει αυτά που ακούσατε. Δεν θα το μετανιώσετε.
