ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Πέρασε η χρονιά, μπήκε η καινούργια. Καλή χρονιά, χρόνια πολλά σε όλλους.

Τό κανε το ΤΙΜΕ, τό καναν ΤΑ ΝΕΑ, τό καναν όλοι οι σοβαροί δημοσιογραφικοί οργανισμοί , ε να το κάνουμε και μείς . Να ανακηρύξουμε Πρόσωπο της χρονιάς.

Μετά απο πολλές διαβουλεύσεις με τους συμβούλους μας και μετα απο ώριμη σκέψη καταλήξαμε πως το πρόσωπο της χρονιάς είναι η Παιδεία στην Ελλάδα (η μάλλον η έλλειψη αυτής). Κάτι το άρθρο 16, κάτι οι μακριές σε διάρκεια απεργίες των δασκάλων, κάτι οι καταλήψεις, έκαναν την Παιδεία πρωταγωνίστρια του 2006.

Η Παιδεία, αποτέλεσμα καλής και σωστής εκπαίδευσης φαίνεται να ασθενεί. Εμείς οι απο μακρυά παρατηρούντες είμαστε μπερδεμένοι. Βλέπουμε τις ‘προοδευτικές’ δυνάμεις να υποστηρίζουν την κατεστημένη κατάσταση και ‘συντηρητικές’ δυνάμεις να προωθούν αλλαγές. Βλέπουμε εκατομμύρια δολλαρίων και ευρώ να δωρίζονται απο πλούσιους Έλληνες σε ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να απαγορέυονται συνταγματικά παρόμοια ιδρύματα να λειτουργήσουν στην Ελλάδα. Και στις πιο κάτω βαθμίδες ακόμα χειρότερα. Δημοτικά Γυμνάσια και Λύκεια όπου σχολικές θεατρικές αίθουσες, σχολικές ορχήστρες, σχολικές βιβλιοθήκες, διδασκαλία βασει πολυμέσων, ακούγονται σαν ιδέες εξωγήινων. Υπάρχουν δάσκαλοι που δεν έχουν κάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αν είναι δυνατόν.
Και το αποτέλεσμα, 40 τοις εκατό των αποφοίτων λυκείου να μήν ‘πιάσουν’ τη βάση, να μήν έχουν δηλαδή τις βασικές γνώσεις για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Η ελλειπής εκπαίδευση γεννά έλλειψη Παιδείας. Η έλλειψη παιδείας είναι η ρίζα πολλών ‘κακών ’ της καθημερινής ζωής μας. Απ' τον δημόσιο υπάλληλο που σε αγνοεί μιλώντας στο τηλέφωνο με τη γκόμενα ώς τον μεγαλοπιασμένο λεφτά που ανάβει την πουράκλα του δίπλα σου την ώρα που προσπαθείς να απολαύσεις το φαγητό σου.

Τώρα βέβαια υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα. Η Παιδεία δεν είναι πρόσωπο. Και πως ένα μη πρόσωπο είναι πρόσωπο της χρονιάς ; Σωστό. Ίσως όμως είναι καλή ιδέα να την πρoσωποποιήσουμε και να την αντιμετωπίσουμε σαν πρόσωπο και μάλιστα πρόσωπο που ασθενεί. Αν όλοι τη δούμε έτσι και όταν λέω όλοι, εννοώ ακαδημαικοί , σπουδαστές,
μαθητές, γονείς, επιχειρηματίες, και πολιτικοί (όχι ψηφοθηρικά βέβαια) και βαλθούμε να βρούμε τη σωστή και μακροπρόθεσμη θεραπεία, ίσως τότε να σταματήσουμε να βλέπουμε χώρες σαν την Φινλανδία και την Ιρλανδία μπροστά μας και απο απόσταση. Αλλιώς ίσως σε λίγα χρόνια να βλέπουμε μπροστά μας, και σε απόσταση χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και, γιατί όχι, και η Τουρκία.