Ανήκω στη γενιά που γεννήθηκε στη μεταπολεμική δεκαπενταετία 45-60 και ανδρώθηκε μέσα στην επταετία και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Στη γενιά που αγωνίστηκε. Οι πιο μεγάλοι από μάς στην εποχή πριν τη χούντα, αντιμέτωποι με το κράτος και το παρακράτος, φωνάζοντας στους δρόμους 1-1-4 και οι μικρότεροι αργότερα στη Νομική και στο Πολυτεχνείο.
Και να που το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, το 1974, για ένα νέο ξεκίνημα . Αργά μα σταθερά μπήκαμε σ' ένα δρόμο πρωτόγνωρο και για μάς και για την Ελλάδα.
Δεν χρειαζόταν πια να παίρνουμε δύο εφημερίδες και να κρύβουμε τη δικιά μας μέσα στην άλλη. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε κομματικές συγκεντρώσεις, φεστιβάλ, ομιλίες, χωρίς να κοιτάζουμε πίσω μας για τον “χαφιέ που μας ακολουθεί’’.
Και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβουμε και πολύ, η γενιά μας, η γενιά των αγώνων και των αγωνιστών πήρε τη δύναμη της εξουσίας στα χέρια της. Πιάσαμε βάρδια σε στιγμές ιστορικές, πάνω που άρχιζε το τραίνο του εκσυγχρονισμού να βγάζει ατμούς.
Η πραγμάτωση των αγώνων για μια καλλίτερη ζωή, των ονείρων για ένα καλλίτερο αύριο ήταν στο χέρι μας. Είχαμε θέση ελέγχου, μπορούσαμε να οδηγήσουμε τον τόπο προς το όραμα. Αλλού όμως το όνειρο κι αλλού το θάμα. Οι αγώνες , για ένα καλλίτερο αύριο, μεταλλάχθηκαν σε βόλεμα, σε ρεμούλα και σε δε βαριέσαι. Η ελπίδα για τον «ήλιο της δικαιοσύνης» εξαργυρώθηκε σε αναδοχές, σε προμήθειες και άλλα παρόμοια. Αντί να οδηγήσουμε τη χώρα σύμφωνα με τη γραμμή πορείας που νεώτεροι είχαμε χαράξει, την αφήσαμε να τσουλήσει. Οι προτεραιότητες άλλαξαν, οι αξίες εκφυλίστηκαν. Ανυψώσαμε σε βάθρο τον έξυπνο τον καταφερτζή το λαμόγιο και την αρπαχτή και παραμελήσαμε την πρόοδο, το πρόγραμμα, την παιδεία.
Με λίγα λόγια τα κάναμε θάλασσα. Ναι τα κάναμε θάλασσα. Και καθώς η γενιά μας αρχίζει να αποχωρεί, δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να ζητήσουμε συγνώμη από τις γενιές που ακολουθούν.
Συγνώμη γιατί πολλά απ τα προβλήματα που θα βρουν μπροστά τους θα μπορούσαμε να τα είχαμε λύσει εμείς. Συγνώμη για την μεγάλη ευκαιρία που αφήσαμε να πάει χαμένη.
Συγνώμη.
5 σχόλια:
Κάτι τέτοιες "συγγνώμες" δίνουν κουράγιο σε μας να το παλέψουμε κάπως το πράγμα - ΑΝ παλεύεται ακόμα :(
Δυστυχώς, οι περισσότεροι όχι μόνο δε νιώθουν την ανάγκη να ζητήσουν συγγνώμη, αλλά ζουν ακόμα στο παρελθόν και αισθάνονται "δικαιωμένοι" με το ...βόλεμά τους :(
Πάντως δεν υπάρχουν "συλλογικές ευθύνες" σε επίπεδο ...γενιάς. Κάποιοι πήραν τις πληροφορίες, κάποιοι τις αποφάσεις και οι περισσότεροι απλά τις αποδέχθηκαν - όπως γινόταν πάντα.
Πέρα από τα οράματα και τις ιδεολογίες, πιστεύω πως μόνο η τεχνολογία μπορεί να δώσει λύση στα αδιέξοδα - αυτή είναι άλλωστε που έδωσε τη δυνατότητα να εκφράσει κάποιος μια τέτοια "συγγνώμη"...
Μαζί με την ειλικρινή μας στάση απέναντι στον εαυτό μας και τον υπόλοιπο κόσμο φυσικά ;)
Hi New Yorker,
An honest admission of being bamboozled by Mr. Papandreou "Change ... My Ass".
You can build up steam
to clean this shit out,
but you can't make history
to play another tune around.
Σόλωνα αν είσαι απο τους παλιούς στην ΝΥ τότε θα σε ξέρω είτε απο την ΣΕΦ είτε απο του Μπάρμπα Γιώργου του συγχωρεμένου το στέκι το παλιό.
@mickey
το οτι μια γεννιά ολάκερη βολεύτηκε σένα σύστημα που δεν έχει να κάνει τίποτα με τις εξαγγελείες και τα οράματά της κάνει κατα τη γνώμη μου την ευθύνη της γεννιάς μου συλλογική.
@to sosto
σίγουρα θα έχουμε αλληλοκεραστεί στον Μπαρμπα Γιώργη τον παλιό και καλό.
Δημοσίευση σχολίου