Με ιδιαίτερη συγκίνηση παρακολούθησα τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης όπου άκουσα ωραία λόγια για τη σημασία του πολιτισμού μας. Βέβαια οταν μιλάμε για Ελληνικό πολιτισμό σκεφτόμαστε κατά κανόνα τα μάρμαρά μας και το παρελθόν. Μόνο που πολιτισμός δεν θα πρέπει να είναι μόνο το παρελθόν.
Με συγκίνηση επίσης , λίγο διαφορετική, άκουσα τις προάλλες ένα φίλο μου να μου λέει με περισσή αγωνία πως ταλαιπωρείται για να μπορεί ο γιός του να παρακολουθήσει πρόγραμμα Ι.Β. και να μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο της Αγγλίας γιατί εδώ στα πανεπιστήμια επικρατεί “σχεδόν χαώδης κατάσταση” .
Με ακόμα περισσότερη συγκίνηση άκουσα έναν άλλο φίλο μου πού έμεινε παράλυτος από ένα ατύχημα να μου διηγείται πως ενώ έχει μια πολύ καλή δουλειά και ενώ πήγε σε ένα κέντρο αποκατάστασης στη Νέα Υόρκη και έμαθε να είναι εντελώς αυτάρκης, να οδηγεί και να φροντίζει τον εαυτό του, εν τούτοις περνάει τη ζωή του μεταξύ γραφείου και σπιτιού γιατί τίποτα δεν είναι προσβάσιμο. Ούτε ακόμα και αυτά τα πεζοδρόμια.
Αναρωτιέμαι συχνά γιατί ο πολιτισμός του παρελθόντος μας δεν συνάδει με τον πολιτισμό του παρόντος μας. Κάθε μέρα , κάθε ώρα μετριόμαστε με τον πολιτισμό των μαρμάρων μας και βγαίνουμε όλο και πιο λειψοί.
