Η πολύ πρόσφατη υπερψήφιση από το Γαλλικό κοινοβούλιο νόμου που ποινικοποιεί την άρνηση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ξαναφέρνει στην επιφάνεια το πολυσυζητημένο θέμα των νόμων που απαγορεύουν δια ποινής την έκφραση απόψεων που αμφισβητούν την διάπραξη κοινώς παραδεδεγμένων και εν πολλοίς αποδεδειγμένων εγκλημάτων εναντίον της ανθρωπότητας.
Η αρχή έγινε με το Ολοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου όπου εκατομμύρια, κυρίως εβραίοι αλλά και μέλη άλλων μειονοτήτων, θανατώθηκαν σε Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, με τρόπους και μεθόδους που δείχνουν έως πού μπορεί να φθάσει η θηριωδία ορισμένων ανθρώπων. Και χρησιμοποιώ τη λέξη “άνθρωπος” με την αυστηρά βιολογική της έννοια.
Στη δίκη της Νυρεμβέργης εξετάσθηκαν διάφορα στοιχεία, οι δικαστές τεκμηρίωσαν τα εγκλήματα και τιμώρησαν, είτε εν παρουσία, είτε ερήμην τους, υπεύθυνους.
Το επόμενα χρόνια υπήρξαν, και υπάρχουν, μερικοί που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, έτσι τουλάχιστον όπως τεκμηριώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης. Πολλές Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να προστατεύσουν την κοινή γνώμη απο απόψεις που θεωρούνται αβάσιμες έχουν ψηφίσει νόμους που ποινικοποιούν και τιμωρούν με φυλάκιση και πρόστιμο την άρνηση του Ολοκαυτώματος και άλλων εγκλημάτων πολέμου.
Το Γαλλικό κοινοβούλιο λοιπόν, ενέκρινε παρόμοιο νόμο και για την Γενοκτονία των Αρμενίων, αν και για να έχει νομική ισχύ ο νόμος πρέπει να εγκριθεί και από την Γερουσία, τον Πρόεδρο κλπ.
Πολλοί έχουν εκφράσει αντιθέσεις σε τέτοιου είδους νόμους που, κατά τη γνώμη τους, περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση, το δικαίωμα της αντίθεσης και τον ελεύθερο διάλογο.
Σημειωτέον ότι στις περισσότερες χώρες έστω και αν αμφισβητήσει κανείς στοιχεία του εγκλήματος και όχι το έγκλημα αυτό καθεαυτό, διώκεται ποινικά. Επι παραδείγματι, έχουν κατηγορηθεί άτομα που διετύπωσαν την άποψη ότι ο αριθμός των εκτελεσθέντων στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν έξι αλλά πέντε περίπου εκατομμύρια.
Αναριωτιέμαι λοιπόν, αν τέτοιοι νόμοι συνεχίσουν να ψηφίζονται, τί και ποιός θα τους οριοθετήσει ώστε να μη φθάσουμε στο σημείο να έχουμε νόμους με βάση τους οποίους θα μπορεί να διωχθεί κάποιος που θα αμφισβητήσει άλλες κοινά αποδεχτές ιστορικές αλήθειες: την αναγκαιότητα ενός πολέμου επι παραδείγματι, ή, γιατί όχι, και επιστημονικές αλήθειες όπως την θεωρία του Δαρβίνου.
Η βλακεία, η ηλιθιότητα, η ανιστορισία, η πολιτική σκοπιμότητα (χαρακτηριστικά αυτών που αρνούνται τις γενοκτονίες) είναι πράγματι ποινικά αδικήματα; Και αν ναι, δεν θα έπρεπε εκατομμύρια ανθρώπων, βάσει αυτού, να βρίσκονται περιορισμένοι σε φυλακές;
Τέλος και ίσως το πιο σημαντικό, στον εικοστό πρώτο αιώνα, σε μια ευνομούμενη, ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, χρειάζεται η αλήθεια νομική θωράκηση;
