Συγνώμη

Ανήκω στη γενιά που γεννήθηκε στη μεταπολεμική δεκαπενταετία 45-60 και ανδρώθηκε μέσα στην επταετία και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση.
Στη γενιά που αγωνίστηκε. Οι πιο μεγάλοι από μάς στην εποχή πριν τη χούντα, αντιμέτωποι με το κράτος και το παρακράτος, φωνάζοντας στους δρόμους 1-1-4 και οι μικρότεροι αργότερα στη Νομική και στο Πολυτεχνείο.
Και να που το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, το 1974, για ένα νέο ξεκίνημα . Αργά μα σταθερά μπήκαμε σ' ένα δρόμο πρωτόγνωρο και για μάς και για την Ελλάδα.
Δεν χρειαζόταν πια να παίρνουμε δύο εφημερίδες και να κρύβουμε τη δικιά μας μέσα στην άλλη. Αρχίσαμε να πηγαίνουμε σε κομματικές συγκεντρώσεις, φεστιβάλ, ομιλίες, χωρίς να κοιτάζουμε πίσω μας για τον “χαφιέ που μας ακολουθεί’’.
Και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβουμε και πολύ, η γενιά μας, η γενιά των αγώνων και των αγωνιστών πήρε τη δύναμη της εξουσίας στα χέρια της. Πιάσαμε βάρδια σε στιγμές ιστορικές, πάνω που άρχιζε το τραίνο του εκσυγχρονισμού να βγάζει ατμούς.
Η πραγμάτωση των αγώνων για μια καλλίτερη ζωή, των ονείρων για ένα καλλίτερο αύριο ήταν στο χέρι μας. Είχαμε θέση ελέγχου, μπορούσαμε να οδηγήσουμε τον τόπο προς το όραμα. Αλλού όμως το όνειρο κι αλλού το θάμα. Οι αγώνες , για ένα καλλίτερο αύριο, μεταλλάχθηκαν σε βόλεμα, σε ρεμούλα και σε δε βαριέσαι. Η ελπίδα για τον «ήλιο της δικαιοσύνης» εξαργυρώθηκε σε αναδοχές, σε προμήθειες και άλλα παρόμοια. Αντί να οδηγήσουμε τη χώρα σύμφωνα με τη γραμμή πορείας που νεώτεροι είχαμε χαράξει, την αφήσαμε να τσουλήσει. Οι προτεραιότητες άλλαξαν, οι αξίες εκφυλίστηκαν. Ανυψώσαμε σε βάθρο τον έξυπνο τον καταφερτζή το λαμόγιο και την αρπαχτή και παραμελήσαμε την πρόοδο, το πρόγραμμα, την παιδεία.
Με λίγα λόγια τα κάναμε θάλασσα. Ναι τα κάναμε θάλασσα. Και καθώς η γενιά μας αρχίζει να αποχωρεί, δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους, πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να ζητήσουμε συγνώμη από τις γενιές που ακολουθούν.
Συγνώμη γιατί πολλά απ τα προβλήματα που θα βρουν μπροστά τους θα μπορούσαμε να τα είχαμε λύσει εμείς. Συγνώμη για την μεγάλη ευκαιρία που αφήσαμε να πάει χαμένη.

Συγνώμη.

Χωροφύλακες φυλάνε σκοπιά

Ενα κείμενο που γράφτηκε πριν ένα μήνα περίπου. Η αφορμή μπορεί να μην είναι πλέον επίκαιρη κάτι που δέν αλλάζει όμως την ουσία του πράγματος.

==

Πριν μερικές βδομάδες συνελήφθη ο γνωστός ηθοποιός Mel Gibson να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ σε μεγέθη αρκετά υψηλά 0.12 τοις εκατό, ποσοστό που αντιστοιχεί σε περίπου 6 με 7 ποτά. Είναι γνωστό τοις πάσι πως κατά η μετά τη σύλληψη του ο ηθοποιός προέβη σε κατά τι υβριστικά σχόλια εναντίον των εβραίων πράγμα που απασχόλησε τα μάλα την κοινή γνώμη, που έκανε εβραϊκές οργανώσεις να προβούν σε καταδίκη των σχολίων και να απαιτήσουν συγνώμη, μια συγνώμη που ο θεράπων της υποκριτικής τέχνης εξέφρασε με ταπεινότητα και χωρίς ενδοιασμούς.

Σε καμιά περίπτωση δεν εγκρίνω τα υβριστικά σχόλια του Mel Gibson αλλά με ενόχλησε πολύ το ότι η προσοχή όλων εστράφη προς τα σχόλια και όχι προς το γεγονός του ότι οδηγούσε υπό τη επήρεια .

Η οδήγηση σε κατάσταση μέθης είναι κάτι πολύ σοβαρό. Μόνο το 2004 σκοτώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες 16.694 άτομα σαν αποτέλεσμα αυτοκινητικών ατυχημάτων από οδηγούς υπό την επήρεια. Ένα μεγάλο ποσοστό απ αυτούς παιδιά. Το να οδηγεί κανείς σε κατάσταση μέθης είναι έγκλημα.
Κι όταν ένας επώνυμος ,ένα είδωλο της μεγάλης οθόνης συλλαμβάνεται σε τέτοια κατάσταση , αντί να στιγματιστεί η εγκληματική του συμπεριφορά , η εγκληματική του ανευθυνότητα, στιγματίζονται ορισμένα υβριστικά σχόλια που στο κάτω κάτω της γραφής σε μια ελεύθερη κοινωνία καθένας είναι ελεύθερος να εκφράσει.

Αντί να γίνει η υπό κατάσταση μέθης οδήγηση η καταδικαστέα πράξη, αντί να ζητήσει συγνώμη από τις μανάδες και τους πατεράδες των χιλιάδων αθώων που έχουν πέσει θύματα άλλων υπό μέθη οδηγών , όλη η κοινή γνώμη ασχολείται με τα ατυχή σχόλια του και αναγκάζεται να ζητήσει συγνώμη για αυτά κι όχι για την εγκληματική του συμπεριφορά.

Με προβληματίζει η κοινωνία που ασχολείται με σχόλια , με εκφράσεις κι όχι με πράξεις.

Με προβληματίζει η κοινωνία που μας υπαγορεύει πως θα εκφραζόμαστε, ποιους θα αγαπάμε , ποιους θα μισούμε ποιους θα βρίζουμε και δεν ασχολείται με το πώς θα αποφύγουμε χιλιάδες θανάτους αθώων .

Η πολιτεία βέβαια κάνει το πρέπον και θα δικάσει τον ηθοποιό για την πράξη του κι όχι για τα σχόλια του. Αλλά ως πότε; Όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ αισθάνομαι αυτό που ο ποιητής Φώτης Ευαγγελάτος έγραψε κατά τη διάρκεια της επταετίας : «Χωροφύλακες φυλάνε σκοπιά στις τέσσερις γωνιές του μυαλού μου».

Καλωσορίσατε

Καλωσορίσατε στο blog μου. Αφού πέρασα πολύ καιρό στην blogοσφαιρα σαν αναγνώστης είπα και γώ να ανοίξω το δικό μου μαγαζί, νάρχονται μερικοί φίλοι, να τα λέμε, να περνάει λίγο η ώρα. (Σα συνταξιούχος σε καφενείο ακούστηκε αυτό).
Μία εκ των προτέρων συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που είναι και το αδύνατο σημείο μου.
Σκέφθηκα προς στιγμή να γράφω τελείως ανορθόγραφα αλά Μπόστ, άλλα δεν μου άρεσε η ιδέα.
Τα σχολια για την ώρα είναι ελεύθερα, δηλαδή non moderated. Αν υπάρξουν απρεπή σχόλια, αυτά θα διαγράφονται εκ των υστέρων.
Πάμε λοιπόν να δούμε που θα μας βγάλει αυτό τα ταξίδι.
Καλό δρόμο σε όλους μας.