“Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της.”
Με αυτά τα απλά λόγια της κοινωνικής λειτουργού κυρίας Φρόσως Χατζάκη, πληροφορήθηκε η μεγάλη κοινωνία της μπλογκόσφαιρας το πέρασμα στην αντίπερα όχθη της αγαπημένης μας Αμαλίας. Της Αμαλίας Καλυβίνου.
Η Αμαλία ταλαιπωρήθηκε πολύ από μικρό παιδί. Όπως μας λέει η ίδια στο Blog της υπέφερε από πόνους ενός όγκου που μετεξελίχθηκε σε μεταστατικό καρκίνο. Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της για πολλά χρόνια διάφοροι γιατροί που τους κατονομάζει δεν διέγνωσαν τον όγκο και χαρακτήρισαν την κατάσταση της ιδιοπάθεια. Αν η σωστή και έγκαιρη διάγνωση είχε σαν αποτέλεσμα να ζει σήμερα αποθεραπευμένη η Αμαλία είναι κάτι που δεν το ξέρουμε ούτε πρόκειται ποτέ να το μάθουμε με σιγουριά. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέσα από αυτή την ανηφορική διαδικασία η Αμαλία γνώρισε από πρώτο χέρι όλα τα προβλήματα και τα τρωτά του συστήματος. Και αντί απλά να τα υποφέρει, αποφάσισε να τα ιστορίσει και να τα καταγγείλει δημόσια και επώνυμα στο ιστολόγιο της. Μια μαρτυρία, μια καταγραφή του πόνου, μια νιφάδα χιονιού που έμελλε να γίνει χιονοστιβάδα.
Μια χιονοστιβάδα που αν δεν την προσέξουμε μπορεί να τα πάρει όλα σβάρνα και μπορεί να πέσει επί δικαίων και αδίκων. Κάτι που δεν ήθελε η Αμαλία καθώς φρόντισε να αναφερθεί εκτεταμένα και στους γιατρούς που στάθηκαν Ιπποκρατικά δίπλα της.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιατρικό. Η Αμαλία θα μπορούσε να είχε υποφέρει το ίδιο σαν αποτέλεσμα αμέλειας ενός ασυνείδητου εργολάβου που έβαλε σκάρτο σκυρόδεμα στην πολυκατοικία ή ενός επιπόλαιου οδηγού που κατέβαινε την Συγγρού με 200 κι έπεσε πάνω σε ανύποπτους στο πεζοδρόμιο. Ο κοινός παρονομαστής στην αμέλεια, πολλές φορές εγκληματική, είναι ότι δεν λειτουργεί σωστά ο θεσμός της δικαιοσύνης. Είμαστε ατελή όντα. Πάντα θα υπάρχουν οι επιπόλαιοι και αμελείς. Ο φόβος όμως της παραδειγματικής τιμωρίας μας κάνει πολύ πιο προσεκτικούς.
Ας ελπίσουμε ότι ο αγώνας της Αμαλίας θα βοηθήσει να γίνει κάτι ‘Για να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας’ Όχι μόνο στα νοσοκομεία αλλά σ’όλόκληρη την κοινωνία.
Αντίο Αμαλία, έκανες πολλά, αγωνίστηκες, πάλεψες. Και πιότερη τιμή σου πρέπει γιατί προέβλεψες η μάλλον ήξερες πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.
