Η πρόσφατη απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου των ΗΠΑ στην υπόθεση Citizens United v Federal elections commission έχει δώσει έναυσμα για άπειρες συζητήσεις και προβληματισμούς, από το καφενείο της γειτονιάς μέχρι και την αίθουσα του κοινοβουλίου κατά την ετήσια έκθεση του Προέδρου προς το σώμα τον αντιπροσώπων και των γερουσιαστών.
Ομολογώ ότι λίγες φορές έχω βρεθεί τόσο μπερδεμένος, συγχυσμένος και διχασμένος στην προσπάθεια μου να σχηματίσω μία γνώμη περί του θέματος.
Για το ιστορικό σύμφωνα με νόμο του 2002 απαγορεύεται σε εταιρείες και οργανισμούς να χρηματοδοτήσουν εκπομπές η δημοσιεύσεις υλικού που προβάλει κάποιον υποψήφιο για τις τελευταίες εξήντα μέρες προ των γενικών εκλογών και τριάντα προ των προκριματικών. Η citizens united είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που προασπίζεται των περιορισμό της δύναμης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και υποστηρίζει συντηρητικούς πολιτικούς. Όταν τις παραμονές των προκριματικών εκλογών του 2008 προσπάθησε να προβάλλει ένα έργο που καταφέρεται εναντίον της Hillary Clinton, και απαγορεύτηκε σύμφωνα με το νόμο, η Citizens United ακολούθησε τη δικαστική οδό και αφού πρωτόδικα καταδικάστηκε, δικαιώθηκε τελεσίδικα από τον ανώτατο δικαστήριο. Η απόφαση αναφέρει ότι η πρώτη συνταγματική προσθήκη (first amendment) περί προστασίας λόγου και έκφρασης καλύπτει όχι μόνο άτομα αλλά και εταιρείες ατόμων καθώς και οργανισμούς οπότε ο νομικός περιορισμός είναι αντισυνταγματικός.
Τρομάζω κάθε φορά που η κυβέρνηση περιορίζει το δικαίωμα έκφρασης ατόμων αλλά και ομάδων. Πιστεύω ακράδαντα στην ελευθερία της έκφρασης και τού λόγου με μόνη εξαίρεση την δημιουργία υπαρκτού κινδύνου . Δηλαδή η κυβέρνηση μπορεί να περιορίσει έναν στρατηγό από το να εκφράσει δημοσίως απόρρητες θέσεις οπλικών συστημάτων, η να τιμωρήσει αυτεπάγγελτα κάποιον που χωρίς λόγο φώναξε “φωτιά” σε κλειστό χώρο με αποτέλεσμα να τραυματισθούν από τον πανικό παρευρισκόμενοι.
Τρομάζω επίσης και με την ιδέα της δύναμης των μεγάλων επιχειρήσεων, συνδικάτων και οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων και των δημοσιογραφικών που χρησιμοποιώντας την οικονομική τους επιφάνεια μπορούν να επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα προς το συμφέρον τους που ενίοτε μπορεί να μην ευθυγραμμίζεται με το κοινό συμφέρον.
Διαφωνώ με τις εκπτώσεις των δικαιωμάτων ακόμα και όταν αυτό γίνεται φαινομενικά για το κοινό συμφέρον. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση ο νόμος, που το δικαστήριο χαρακτήρισε αντισυνταγματικό, θυσιάζει ελευθερίες χωρίς ιδιαίτερα σημαντικό αντίκρυσμα. Τα λεγόμενα “μεγάλα συμφέροντα” και ιδιαίτερα αυτά που ο πρόεδρος Eisenhower χαρακτήρισε σαν industrial military complex, βρίσκουν οδούς, κατ ευθείαν η και δια της τεθλασμένης να χρηματοδοτούν πολιτικούς αναμένοντας βέβαια ανταλλάγματα. Το ίδιο κάνουν και άτομα με ισχυρή οικονομική επιφάνεια. Η χρηματοδότηση πολιτικών είναι ένας ογκόλιθος στα θεμέλια της διαφθοράς. Κατά τη γνώμη μου η μόνη ουσιαστική λύση είναι συνταγματική προσθήκη που να απαγορεύει ρητά την χρηματοδότηση πολιτικών από χρήματα ιδιωτών, είτε αυτά είναι άτομα η εταιρείες ατόμων και οι προεκλογικές εκστρατείες να γίνονται με δημόσια χρήματα.
Τώρα βέβαια το πόσο εφικτό είναι αυτό.......είναι άλλου blogger blog
