ΚΑΜΕΡΕΣ ?

Πολύς λόγος γίνεται και πάλι αυτές τις μέρες για τς κάμερες, τον τρόπο που χρησιμοποιούνται από τις αστυνομικές αρχές, το νομικό πλαίσιο και άλλα παρεμφερή. Είχαμε μάλιστα και παραιτήσεις από την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων λόγω μαγνητοσκόπησης των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου. Νομίζω πως κάποιος πρέπει να μιλήσει σε όλους τους εμπλεκόμενους για το αυγό του Κολόμβου. Μερικές φορές οι λύσεις πολύπλοκων προβλημάτων μπορεί να είναι απλές. Το να υπάρχει ένα σύστημα παρακολούθησης των δημόσιων χώρων που να επιτρέπει στην αστυνομία να ταυτοποιεί άτομα που προβαίνουν σε παράνομες πράξεις είναι κάτι θεμιτό και δεκτό από όλους εκτός βέβαια αυτών που παρανομούν. Το να παρακολουθούνται όμως εκατομμύρια πολίτες με το σκοπό ταυτοποίησης μερικών ενεργούντων λάθρα είναι ένα τίμημα που πολλοί, σωστά κατά τη γνώμη μου , αρνούνται να καταβάλουν. Αν όμως ο μηχανισμός αυτός βιντεοσκόπησης παρακολουθούσε εκ των υστέρων και όχι εκ των προτέρων, τότε νομίζω ότι δεν θα υπήρχε καμία αντίδραση. Συγκεκριμένα, υπάρχει η τεχνολογία οι κάμερες αυτές να βιντεοσκοπούν όλη την πόλη και να κρατούν τις εικόνες για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ας πούμε δύο, τριών τεσσάρων το πολύ ωρών. Οι εικόνες καταγράφονται και σβήνονται μετά από λίγες ώρες αυτομάτως χωρίς να επεμβαίνει ανθρώπινο μάτι. Αν ο μη γένοιτο (και δυστυχώς γίνεται συχνά) λάβει χώρα κάτι τι νομικά επιλήψιμο, μία ληστεία, μία απαγωγή παιδιού, μία βομβιστική επίθεση, έστω και ένα πολύνεκρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, να μπορεί με διαταγή εισαγγελέα η αστυνομία να επεμβαίνει στο σύστημα και να παίρνει τις εικόνες από το χώρο και τον χρόνο της παράνομης πράξης προς ταυτοποίηση των δραστών. Οι δε υπόλοιποι πολίτες που μαγνητοσκοπήθηκαν την ίδια στιγμή σε άλλα σημεία της πόλης να ξέρουν ότι σε λίγες ώρες οι εικόνα τους θα έχει σβηστεί. Ο σκεπτικιστής βέβαια θα μου πει, ωραία τα λες αλλά που ξέρω εγώ αν θα λειτουργήσει έτσι το σύστημα και ότι οι αστυνομικές αρχές δεν θα παραβιάσουν τους κανόνες. Η απάντηση είναι ότι θα υπάρξει ένα νομικό πλαίσιο και το σύστημα θα εποπτεύεται από δικαστικές αρχές που θα εγγυηθούν την σωστή μεταχείρισή του. Τώρα αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις θεσμικές δικαστικές αρχές, ε τότε έχουμε ένα πρόβλημα πολύ πιο σοβαρό και πιο σημαντικό από την ύπαρξη η όχι “καμερών” .

ΜΑΣ ΚΑΙΝΕ Η ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ ??

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, βασίζεται στην εξής απλή αρχή:

Οι βουλευτές εκλέγονται από μάς και μας αντιπροσωπεύουν στο κοινοβούλιο, γιατί πρακτικοί λόγοι δεν επιτρέπουν επτά εκατομμύρια πολίτες να μαζευόμαστε σε έναν χώρο και να αποφασίζουμε από κοινού. Οι αντιπρόσωποι μας, λοιπόν, μεταφέρουν στο κοινοβούλιο τις δικές μας ανάγκες και βουλές, και νομοθετούν σύμφωνα με αυτές. Αυτό είναι η νομοθετική εξουσία. Μετά, η εκτελεστική εξουσία (το λεγόμενο κράτος) αναλαμβάνει να εκτελέσει τις επιθυμίες μας έτσι όπως έχουν εκφρασθεί από τους νόμους που οι αντιπρόσωποι μας ψήφισαν. Όσοι κάνουν του κεφαλιού τους και δεν ακολουθούν τους νόμους μας, οδηγούνται στη δικαστική εξουσία για τα περαιτέρω. Η δικαστική εξουσία ασχολείται και με αυτούς που τσακώνονται μεταξύ τους, γιατί εμείς, μέσω των αντιπροσώπων μας, έχουμε νομοθετήσει να μη λύνουμε τις διαφορές μας με μονομαχίες όπως παλιά.

Και ερωτώ, πόσοι από μάς, που φωνάζουμε και ωρυόμαστε για την ανεπάρκεια των μέτρων, έχουμε πιέσει τους αντιπροσώπους μας να νομοθετήσουν μέτρα πυρασφάλειας; Πόσες υπογραφές έχουμε μαζέψει; Πόσες τοπικές συγκεντρώσεις έχουμε κάνει ; Και αν τα έχουμε κάνει αυτά και αυτοί έκαναν του κεφαλιού τους, γιατί ξαναψηφίσαμε αντιπροσώπους που δεν ακολούθησαν τις βουλές μας; Κι αν τις ακολούθησαν, και αν έχουμε το νομοθετικό πλαίσιο που πρέπει, γιατί δεν έχουμε σύρει στα δικαστήρια αυτούς που δεν έχουν εκτελέσει τη βούλησή μας ;

- Έχουμε ζητήσει από τους αντιπροσώπους μας εγγράφως και ενυπογράφως να γίνουν υποχρεωτικές αντιπυρικές λωρίδες;

- Έχουμε ζητήσει εγγράφως και ενυπογράφως αρκετά μέσα δασοπυρόσβεσης;

- Έχουμε ζητήσει άρρηκτο δίκτυο πυροσβεστικών κρουνών;

- Έχουμε ζητήσει να θεσπισθεί στα σχολεία σχετική διαπαιδαγώγηση;

- Έχουμε κάνει εμείς, σε τοπικό επίπεδο, όλα όσα προβλέπουν οι κανόνες δασοπροστασίας;

Τα διάφορα συμφέροντα κάνουν τη δουλειά τους, εμείς κάνουμε τη δική μας;

Αν όχι , ζήτω που καήκαμε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

“Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας σήμερα τα ξημερώματα. Έφυγε ήρεμα, με μια πνοή. Οι γιατροί της και οι δικοί της άνθρωποι που ήταν συνεχώς δίπλα της φρόντισαν να μην υποφέρει καθόλου. Γνωρίζουμε καλά πόσο το ενδιαφέρον και η αγάπη που της δείξατε το τελευταίο διάστημα μέσα από τα μηνύματά σας, της δίνανε απέραντη χαρά και δύναμη για να αντέξει τις δύσκολες τελευταίες μέρες της.”
Με αυτά τα απλά λόγια της κοινωνικής λειτουργού κυρίας Φρόσως Χατζάκη, πληροφορήθηκε η μεγάλη κοινωνία της μπλογκόσφαιρας το πέρασμα στην αντίπερα όχθη της αγαπημένης μας Αμαλίας. Της Αμαλίας Καλυβίνου.
Η Αμαλία ταλαιπωρήθηκε πολύ από μικρό παιδί. Όπως μας λέει η ίδια στο Blog της υπέφερε από πόνους ενός όγκου που μετεξελίχθηκε σε μεταστατικό καρκίνο. Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της για πολλά χρόνια διάφοροι γιατροί που τους κατονομάζει δεν διέγνωσαν τον όγκο και χαρακτήρισαν την κατάσταση της ιδιοπάθεια. Αν η σωστή και έγκαιρη διάγνωση είχε σαν αποτέλεσμα να ζει σήμερα αποθεραπευμένη η Αμαλία είναι κάτι που δεν το ξέρουμε ούτε πρόκειται ποτέ να το μάθουμε με σιγουριά. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μέσα από αυτή την ανηφορική διαδικασία η Αμαλία γνώρισε από πρώτο χέρι όλα τα προβλήματα και τα τρωτά του συστήματος. Και αντί απλά να τα υποφέρει, αποφάσισε να τα ιστορίσει και να τα καταγγείλει δημόσια και επώνυμα στο ιστολόγιο της. Μια μαρτυρία, μια καταγραφή του πόνου, μια νιφάδα χιονιού που έμελλε να γίνει χιονοστιβάδα.
Μια χιονοστιβάδα που αν δεν την προσέξουμε μπορεί να τα πάρει όλα σβάρνα και μπορεί να πέσει επί δικαίων και αδίκων. Κάτι που δεν ήθελε η Αμαλία καθώς φρόντισε να αναφερθεί εκτεταμένα και στους γιατρούς που στάθηκαν Ιπποκρατικά δίπλα της.
Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου δεν είναι ιατρικό. Η Αμαλία θα μπορούσε να είχε υποφέρει το ίδιο σαν αποτέλεσμα αμέλειας ενός ασυνείδητου εργολάβου που έβαλε σκάρτο σκυρόδεμα στην πολυκατοικία ή ενός επιπόλαιου οδηγού που κατέβαινε την Συγγρού με 200 κι έπεσε πάνω σε ανύποπτους στο πεζοδρόμιο. Ο κοινός παρονομαστής στην αμέλεια, πολλές φορές εγκληματική, είναι ότι δεν λειτουργεί σωστά ο θεσμός της δικαιοσύνης. Είμαστε ατελή όντα. Πάντα θα υπάρχουν οι επιπόλαιοι και αμελείς. Ο φόβος όμως της παραδειγματικής τιμωρίας μας κάνει πολύ πιο προσεκτικούς.
Ας ελπίσουμε ότι ο αγώνας της Αμαλίας θα βοηθήσει να γίνει κάτι ‘Για να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας’ Όχι μόνο στα νοσοκομεία αλλά σ’όλόκληρη την κοινωνία.
Αντίο Αμαλία, έκανες πολλά, αγωνίστηκες, πάλεψες. Και πιότερη τιμή σου πρέπει γιατί προέβλεψες η μάλλον ήξερες πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος.

Θα ναυαγήσουμε ;

Η κουβέντα, μαζί με φραπεδάκι, τσιγαράκι και τα άλλα απαραίτητα έφθασε αναπόφευκτα και στο πρόσφατο ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου Sea Diamond.

Προσπαθούσα με λογικά, κατά τη γνώμη μου, επιχειρήματα να εξηγήσω στους παρακαθήμενους ότι για μία εταιρεία κρουαζιέρας η ζημιά από μία βύθιση είναι τεράστια και εξέφραζα αμφιβολίες για την θεωρία ότι το πλοίο “το βύθισαν” επίτηδες.

- Μα δεν ήταν το πλοία ασφαλισμένο; με ρωτάει ο Παύλος

- Φυσικά ήταν, απαντώ

- Ε, και που ξέρεις εσύ ότι το πλοίο δεν ήταν σαπάκι και η ασφάλεια διπλάσια της αξίας του;

- Δεν το ξέρω αλλά…

- Άρα έχω δίκιο, το βύθισαν! με διακόπτει με το μειδίαμα του θριαμβευτή.

Θεώρησα ανώφελο να συνεχίσω την κουβέντα και τους ρώτησα ποιος έχει δει τους 300 έτσι να αλλάξουμε θέμα.

Στο δρόμο προς το σπίτι σκεφτόμουν το συλλογισμό του Παύλου. ΄΄Και που ξέρεις ότι δεν. . . άρα …΄΄ Αυτό που το ακούμε συχνά . “Και που ξέρω εγώ πως . . .’’ . Μια τεράστια παγίδα γιατί το να αποδείξει κανείς ότι δεν έγινε κάτι είναι από δύσκολο έως αδύνατο. Αυτό εκμεταλλεύονται και οι διάφοροι δημόσιο λόγο έχοντες. Διατυπώνουν μία θεωρία-κατηγορία χωρίς βάση και στοιχεία, και πρέπει ο κατηγορούμενος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο αλλά τώρα τελευταία με την άνθηση των τηλεπαραθύρων και των πανειδημόνων δημοσιογράφων έχει φθάσει σε επίπεδα επικίνδυνα. Κάθε άσχετος, κάθε πικραμένος που έχει δημόσιο λόγο μπορεί αβασάνιστα να κατηγορήσει οποιονδήποτε όχι βάσει στοιχείων αλλά βάσει υποψίας “και που ξέρω εγώ ότι δεν …”, να μεταφέρει την υποψία στην κοινή γνώμη και άντε μετά να αποδείξεις ότι ο γάιδαρος δεν πετάει.

Αλίμονο στην κοινωνία που το τεκμήριο της αθωότητας περιορίζεται μόνο στις δικαστικές αίθουσες, ενώ σε κάθε άλλο επίπεδο κυριαρχεί το τεκμήριο της αβάσιμης υποψίας , του “ και που ξέρω εγώ πως δεν….”

Αλίμονο στη κοινωνία που μπορεί ο καθείς αβασάνιστα και ατιμώρητα να διατυπώσει
δημόσια αβάσιμες κατηγορίες μεταφέροντας το βάρος της απόδειξης στον κατηγορούμενο.

Αλίμονο στην κοινωνία που οι έχοντες δημόσιο λόγο δεν είναι υπόλογοι του λόγου τους.

Φοβάμαι πως μια τέτοια κοινωνία οδεύει προς ναυάγιο. ¨Ενα ναυάγιο με αποτελέσματα πολύ πιο οδυνηρά από μερικούς λαδολεκέδες στα βράχια μιας καλντέρας.

Ισοτιμία Δολλαρίου Ευρώ

Η σκηνή στο Macy’s που πήγα τις προάλλες να αλλάξω μία μπλούζα. Τώρα τελευταία οι κατασκευαστές μίκρυναν τα μεγέθη. Μεγέθη που μου έκαναν τώρα είναι στενά.

Καθώς λοιπόν κατευθύνομαι προς το ταμείο ακούω Ελληνικά. Από συνήθειο κοντοστέκομαι και στήνω αυτί. Πάντα στις μη Ελληνόφωνες χώρες άμα ακούσεις τη γλώσσα σου στήνεις αυτί. Κανόνας.

Δύο κυρίες. Μαλλί ξανθό, η μία με εμφανείς σκούρες ρίζες.

- Ωραία μπλούζα πόσο κάνει?

- Πενηνταεννιά δολλάρια

- Και σε ευρώ?

(η άλλη βγάζει το κινητό της και με τον αντίχειρα πατάει νούμερα .Στην αρχή νόμισα πως παίρνει κάποιον τηλέφωνο να ρωτήσει. Μετά κατάλαβα πως το κινητό είχε claculator).

- σαρανταπέντε ευρώ

- αποκλείεται (με ύφος πλέριο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης)

- ε μα. . .διαίρεσα με ένα κόμμα τρία. Έτσι με είπε ο Παύλος (άτσα Σαλονικιές οι κυρίες)

- κάποιο λάθος θα κάνεις.

- Λες να με είπε να το πολλαπλασιάσω ?

- Ξερω γω. . . ίσως

(ξαναβγαίνει το κινητό. Ο αντίχειρας αγγίζει τα όρια του στραμπουλίγματος)

- Εβδομηνταοκτώ περίπου

- ε ναι για. Πιο σωστό ακούγεται. Δηλαδή και πάλι τζάμπα, αλλά. . .

θα πάρω τρεις.

- στο ίδιο χρώμα?

- έρχεται και σε άλλο?

- Μις μις – δις μπλούζ κάμς ιν αδερ κόλορς ?

(η πωλήτρια τους πληροφορεί ότι εκτός από το άσπρο που κρατά στο χέρι της βγαίνει και σε μπλε και σε καφέ

- οκέι αι γουιλ τέικ θρί

- Which colour?

- Ολ – ολ κολορς

- Three of each?

- Γιές

(Η πωλήτρια κατευθύνεται προς την αποθήκη κι εγώ προ το ταμείο,

με τη σκέψη να με βασανίζει. Αν έκανε σωστά τον λογαριασμό, πόσες

μπλούζες θά παιρνε?)

Εκτελεστικές σκέψεις περί στρουθοκαμηλισμού

Γιατί απαγχονίστηκε ο Σαντάμ;

Εύκολο.

- Γιατί είναι υπεύθυνος για την θανάτωση χιλιάδων αθώων Ιρακινών.

Μπίιιιιιιιπ – Λάθος.

Κι άλλοι είναι υπεύθυνοι για το θάνατο χιλιάδων αθώων Ιρακινών αλλά δεν εκτελούνται. Ούτε καν κατηγορούνται.

Ο Σαντάμ Χουσέιν εκτελέστηκε γιατί έχασε. Γιατί αν κέρδιζε άλλοι θα φορούσαν τώρα θηλειές. Πανάρχαιο το αξίωμα. Ουαί τοις ηττημένοις.

Το βίντεο το είδαμε όλοι , το καλό, το επίσημο. Ο Σαντάμ ήρεμος, σαν έτοιμος απο καιρό. Τού πέρασαν την θηλειά , νομίζεις και του δέναν την γραβάτα για ένα επίσημο γεύμα. Η μόνη παραφωνία οι δήμιοι. Με πολιτικά ρούχα και κουκούλες θύμιζαν τούς άλλους. Τους κακούς. Μπέρδεμα.

Μετά ήρθε και το άλλο βίντεο το ανεπίσημο, το αμοντάριστο, το αρετουσάριστο. Εκεί είδαμε κι ακούσαμε άλλα πράματα. Βρισιές , κραυγές, προσευχές. Η εκδίκηση κατάφορη, σε όλο της το μεγαλείο.

Και την επαύριο οι αντιδράσεις.

- Φρίκη τι πράγματα ειν΄αυτά. Δεν πρέπει να τα δείχνει η τηλεόραση.

(Αν δεν το έδειχνε είναι σα να μην έγινε.)

- Γίναμε μάρτυρες μιάς βάρβαρης εκτέλεσης.

(Σε αντίθεση με τις πολιτισμένες εκτελέσεις που γίνονται στον υπόλοιπο κόσμο)

Αυτά μας πειράξανε. Πως η εκτέλεση έγινε δημόσια (Τηλεόραση , ο νέος δήμος)

Και πως έγινε βάρβαρα (Βιντεο-κινητό ο νέος μάρτυρας)

Και τι είναι πολιτισμένη εκτέλεση ;

- Να, σε θάλαμο αερίων. . . . .

Α ναι, που κόβει τον αέρα και ο μελλοθάνατος αγωνίζεται να βρει τις τελευταίες σταγόνες οξυγόνου, ρουφόντας κενο, το κενό του αέρα που γδέρνει το λαρύγγι με ασφυξία. . . . .

- Η σε ηλεκτρική καρέκλα. …

Εκεί που ο τελευταίος ήχος που ακόυει ο μελλοθάνατος είναι το τσιρτσίρισμα τον χιλίαδων βάτ που διαπερνούν το κορμί του . . . .

- Η με τον ορό θανάτου. ..

Ναι, όντως , έχει γίνει πολύ δημοοφιλής τώρα τελευταία, ο πιο πολιτισμένος τρόπος εκτέλεσης. (Αλήθεια απολυμένουν τη βελόνα πριν το θανάτιο τρύπημα;)

- Κι αν γινόταν χωρίς βιντεοσκόπηση . . . . .

Ναι στα κρυφά, όπως έγιναν οι χιλιάδες άλλες εκτελέσεις του 2006, τότε όλα θα ήταν καλά κι όλλα θα ήταν ωραία. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Και τώρα όλοι ξεσηκωμένοι. Όχι άλλες βάρβαρες δημόσιες μεσαιωνικές εκτελέσεις. (Αν είναι πολιτισμένες, σύγχρονες και κρυφές δεν πειράζει. Είπαμε, κάτι που δεν βλέπουμε δεν μας ενοχλεί.)

Ε όχι λοιπόν. Διφωνώ. Ναι . Ναι στις δημόσιες και βάρβαρες εκτελέσεις. Όλλες στη φόρα. Όλλες στην TV. Να τις δούμε. Στο σπίτι μας. Στο σαλόνι μας. Ναι. Να δούμε το ματωμένο ασώματο κεφάλι του σαουδάραβα που παραβίασε το κοράνι, να πέφτει με κρότο στην λεκάνη του δημίου την ώρα που εμείς βάζουμε λίγη ακόμα σάλτσα στα μακαρόνια μας. Ν’ ακούσουμε τον μεταθανάτιο ρόγχο του κινέζου που είχε τρία γραμμάρια χασίσι στην τσέπη του, και να δούμε τα θωλά άψυχα μάτια του καθώς τσεκάρουμε τα αποτελέσματα στην αθλητική εφημερίδα.

Όλες οι εκτελέσεις, πολιτισμένες τε και βάρβαρες, δημόσιες. Πόσες; Επίσημα πέρσυ 2,148 εκτελέσεις. Στην πραγματικότητα σύμφωνα με την Ελέυθεροτυπία 8,000-10,000 .

Γύρω στις 20-30 την ημέρα. Να τις βλέπουμε όλες. Μία την ώρα. Σε όλα τα κανάλια.

Και όχι μόνο τις εκτελέσεις . Όλα να τα βλέπουμε. Και τα φέρετρα των Αμερικανών που γυρνούν σημαιοσκέπαστα απ΄το Ιράκ και αλλού. Και τα φέρετρα απο σανίδες των Ιρακινών. Και τα σκορπισμένα μέλη των ανύποπτων ισραηλιτών και παλαιστινίων. Να πιτσιλίσει το αίμα το φακό να το δούμε έτσι μπροστά μας, δίπλα μας. Να σοκαριστοούμε. Να ταρακουνιθούμε. Κι ίσως, που ξέρεις, αυτό το ταρακούνημα μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε το κεφάλι μας απ την άμμο.

ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Πέρασε η χρονιά, μπήκε η καινούργια. Καλή χρονιά, χρόνια πολλά σε όλλους.

Τό κανε το ΤΙΜΕ, τό καναν ΤΑ ΝΕΑ, τό καναν όλοι οι σοβαροί δημοσιογραφικοί οργανισμοί , ε να το κάνουμε και μείς . Να ανακηρύξουμε Πρόσωπο της χρονιάς.

Μετά απο πολλές διαβουλεύσεις με τους συμβούλους μας και μετα απο ώριμη σκέψη καταλήξαμε πως το πρόσωπο της χρονιάς είναι η Παιδεία στην Ελλάδα (η μάλλον η έλλειψη αυτής). Κάτι το άρθρο 16, κάτι οι μακριές σε διάρκεια απεργίες των δασκάλων, κάτι οι καταλήψεις, έκαναν την Παιδεία πρωταγωνίστρια του 2006.

Η Παιδεία, αποτέλεσμα καλής και σωστής εκπαίδευσης φαίνεται να ασθενεί. Εμείς οι απο μακρυά παρατηρούντες είμαστε μπερδεμένοι. Βλέπουμε τις ‘προοδευτικές’ δυνάμεις να υποστηρίζουν την κατεστημένη κατάσταση και ‘συντηρητικές’ δυνάμεις να προωθούν αλλαγές. Βλέπουμε εκατομμύρια δολλαρίων και ευρώ να δωρίζονται απο πλούσιους Έλληνες σε ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να απαγορέυονται συνταγματικά παρόμοια ιδρύματα να λειτουργήσουν στην Ελλάδα. Και στις πιο κάτω βαθμίδες ακόμα χειρότερα. Δημοτικά Γυμνάσια και Λύκεια όπου σχολικές θεατρικές αίθουσες, σχολικές ορχήστρες, σχολικές βιβλιοθήκες, διδασκαλία βασει πολυμέσων, ακούγονται σαν ιδέες εξωγήινων. Υπάρχουν δάσκαλοι που δεν έχουν κάν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Αν είναι δυνατόν.
Και το αποτέλεσμα, 40 τοις εκατό των αποφοίτων λυκείου να μήν ‘πιάσουν’ τη βάση, να μήν έχουν δηλαδή τις βασικές γνώσεις για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Η ελλειπής εκπαίδευση γεννά έλλειψη Παιδείας. Η έλλειψη παιδείας είναι η ρίζα πολλών ‘κακών ’ της καθημερινής ζωής μας. Απ' τον δημόσιο υπάλληλο που σε αγνοεί μιλώντας στο τηλέφωνο με τη γκόμενα ώς τον μεγαλοπιασμένο λεφτά που ανάβει την πουράκλα του δίπλα σου την ώρα που προσπαθείς να απολαύσεις το φαγητό σου.

Τώρα βέβαια υπάρχει ένα τεχνικό πρόβλημα. Η Παιδεία δεν είναι πρόσωπο. Και πως ένα μη πρόσωπο είναι πρόσωπο της χρονιάς ; Σωστό. Ίσως όμως είναι καλή ιδέα να την πρoσωποποιήσουμε και να την αντιμετωπίσουμε σαν πρόσωπο και μάλιστα πρόσωπο που ασθενεί. Αν όλοι τη δούμε έτσι και όταν λέω όλοι, εννοώ ακαδημαικοί , σπουδαστές,
μαθητές, γονείς, επιχειρηματίες, και πολιτικοί (όχι ψηφοθηρικά βέβαια) και βαλθούμε να βρούμε τη σωστή και μακροπρόθεσμη θεραπεία, ίσως τότε να σταματήσουμε να βλέπουμε χώρες σαν την Φινλανδία και την Ιρλανδία μπροστά μας και απο απόσταση. Αλλιώς ίσως σε λίγα χρόνια να βλέπουμε μπροστά μας, και σε απόσταση χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και, γιατί όχι, και η Τουρκία.